________________
૨૩૨
પુણ્યનો પ્રભાવ યાને પ્રધુમ્નકુમાર
કદી મલે નહિં એ નિયમ છે. તેમ છતાં કંપીલ દેડતે સમુદ્ર કિનારે આવ્યું. જોયું તે દરિયાની વચ્ચે થઈને ર અતિ સુંદર ધજાઓવાળા જતા હતાં અને તેજથી ઝગારા મારતા જઈ રહ્યાં હતાં. અહીં ઊભા રહી કપલે શંખ વગાડી કહ્યું કે- પૂજ્ય આપ અમને મલીને જાવ હું મહેમાનની તે પૂજા કરું માટે જલદી પાછા વળે.”
કૃણ પંચજન્ય શંખના નાદથી જવાબ આપે કે ઘેર જવાની ઉતાવળ છે. અમે સમુદ્રની મધ્યમાં છીએ અને પાછા વળી શકીએ તેમ નથી. તમારા વચન ભાવથી અમને સંતોષ થયો છે એમ કહી ચાલ્યા ગયા. અને ભરતખંડના કિનારે ઊતર્યા ત્યાર બાદ આગળ જતા ગંગા નદી આવી. કૃષ્ણ પાડેને કહ્યું કે હું પેલા સુસ્થિત દેવની રજા લઈને આવું છું. ત્યાં સુધીમાં તમે સૌ ગંગાનદી ઉતરીને સામે કાંઠે જાઓ કૃષ્ણ ગયા પછી પાંડ હેડી દ્વારા સામે કાંઠે પહોંચી ગયા. કંઈક કૂતુહલ હાંસીથી પ્રેરાઈને હડી કૃષ્ણ માટે પાછી મેકલવી નહિં અને પાંડે હોડી છુપાવી–સૌ પાંડવે મોટા વૃક્ષની પાછળ સંતાઈને જોવા લાગ્યાં.
થોડીવારમાં કૃષ્ણ પાછા આવ્યા. નદી પાર કરવા માટે કઈ વહાણ કે હેડી જોવામાં આવી નહિં એટલે કૃષ્ણ એક હાથમાં અશ્વસહિતનો રથ પકડી બીજા હાથે તરતાં તરતાં નદી પસાર કરવા લાગ્યા. અડધા પટે આવ્યાં અને કૃણમહારાજ થાકી ગયાં. તેમને વિસામો લેવા ગંગાજીએ
