________________
૧૨. શબ–પ્રદ્યુમ્ન
૧૮૩
પામર બને છે. હવે આ જન્મમાં આપણે ફરી મળવાની કઈ આશા જ નથી. પુત્રીના ગયા પછી રૂકમરાજાને ખૂબ ખૂબ પસ્તા થવા લાગે અને પુત્રીને યાદ કરી કરીને રડવા લાગે. અને બોલતે અરેરે હે પુત્રી ! આ તે શું કર્યું? તું ડાહી અને સમજુ હતી છતાં આવુ અવિચારી પગલું કેમ ભરી બેઠી ? મારી તે જે ભાવના હતી તે તમામ મનમાં જ રહી ગઈ.
હે વૈદભી! હું પણ કે મૂર્ખ છું ? મારી બહેનની માગણી માન્ય ન કરી પણ તેમનું અપમાન કરી તેમની માગણી ઠુકરાવી અંતે નીચ ચાંડાલને સુપ્રત કરી. ગુસ્સો અને આવેશમાં આવી જઈ ન કરવાનું કરી બેઠો હવે શું થાય? | વિચારોની પરંપરામાં રૂકિમને ઊંઘ પણ આવતી નથી. હૈયું વલેવાઈ જાય છે. આખું નગર સેડ તાણીને સૂઈ ગયું છે. રાત્રિને અંધકાર નગર ઉપર ફરી વળે છે. રૂકમરાજાના હૈયામાં પણ ભંયકર અંધકાર છવા છો એવે સમયે દૂર દૂરથી કેઈને ત્યાં ઉત્સવ હોય તેમ વાજિંત્રના અવાજ આવી રહ્યા છે. રાજા વિચારે છે કે અત્યારે હું ખૂબ ઊંડા દુઃખમાં રડી રહ્યો છું ત્યારે આ મહોત્સવ અને વાજિંત્રે કયાં વાગી રહ્યા હશે. સિપાઈઓને તપાસ કરવા હુકમ કર્યો.
રાજાના સિપાઈઓ અવાજની દિશામાં તપાસ કરવા જાય છે. ઘણે દૂર એક વિશાળ મહેલ જેવામાં આવ્યું તેને
