________________
૧૮૨
- પુણ્યને પ્રભાવ યાને પ્રદ્યુમ્નકુમાર
છે એને શિક્ષા થવી જ જોઈએ. ગઈકાલે પેલા ચાંડાલેએ. માંગેલી-તેમને જ આપી દેવી ગ્ય છે. તરતજ પેલા બે ચાંડાલેને બેલાવડાવી–પિતાની પુત્રી સંપી દીધી અને કહ્યું જાઓ-મારી નજરથી દૂર થઈ જાવ. ફરી કદાપિ તમે મારી નજર સામે આવશે નહિં.
ચાંડાલે રાજપુત્રીને કહે-હે રાજકુમારી, અમારે ત્યાં રાજમહેલ કે સુખ સાહ્યબી નથી. અમે જે કામ કરીએ તે તમામ કામ તારે કરવાં પડશે. અમે મજુરીનું કામ કરીએ છીએ જે તને કબુલ મંજુર હોય તે ભલે? નહિંતર અમારે તારી કઈ જરૂર નથી.
રાજકુમારી કહે જન્માંતરે કરેલાં કર્મો જેમ કરાવશે તેમ કરીશ. ભગવ્યા વગર કર્મથી છુટકારો થતું નથી. માટે મને તમારી સાથે લઈને ચાલે. જેથી વૈદર્ભોને લઈને બંને કુમારે અન્ય સ્થળે ચાલ્યા ગયાં.
પિતાની પુત્રી વંદભી ચાલી ગયા પછી રૂઝિમરાજાને બહુ પસ્તા થવા લાગે. અરે ! મેં આ શું કર્યું? વળી પાછો બબડે છે હે પુત્રી! તેં અવિચારી કૃત્ય કરી પાપ આચર્યું જેથી મારે આવું પગલું ભરવું પડ્યું. મારા મનમાં કેટકેટલી ભાવના હતી? અઢળક ધન વાપરી તારો સ્વયંવર રચવાને હતે. પરંતુ તે અમારા મનના કે મને પૂર્ણ થવા દીધા નહિં.
અહ, કર્મની ગતિ ન્યારી છે. કર્મની આગળ માનવી
