________________
૧૬૬
પુણ્યને પ્રભાવ યાને પ્રધુમ્નકુમાર
પ્રદ્યુમ્નકુમાર માતા રુકિમણને જ્યાં નારદજી ઉદધિકુમારી છે ત્યાં મૂકી લડવા માટે ગયે. નારદજીએ સાસુની ઓળખાણ વહુને જણાવી પગે લગાડી. કૃષ્ણજીનું સૈન્ય મોટું હેવા છતાં કુમારે વિદ્યાના બળથી વિપુલ સૌન્ય ઉપસ્થિત કર્યું. ભયંકર તુમુલ યુદ્ધ થયું. કઈ કઈને મચક આપતું નથી.
પિતાપુત્ર યુદ્ધ ખેલી રહ્યા છે આ યુદ્ધ જેવા દેવતાએ આકાશમાં ઉતર્યા છે. ઘણા યાદવને સંહાર થઈ ગયે. કુષ્ણુજી વિચારે છે કે મારી પત્નિનું અપહરણ કરી લાખ સૈન્યને કચ્ચર ઘાણ કાઢયે છતાં મને તેના પ્રત્યે કેમ સ્નેહ થાય છે મારી આંખ કેમ ફરકે છે. વિચારમાં પડી ગયા ત્યાં તે કુમારે અવાજ કર્યો. કેમ થાકી ગયા? કૃષ્ણજી કોધથી ધમધમી ઉઠયા.
રૂકિમણી નારદજીને કહે હે પરમ ઉપકારી તમે જલ્દી જઈને યુદ્ધ બંધ કરાવે. નારદજી વિનંતિને માન આપી કૃષ્ણને પાસે આવીને કહે તમે તેની સાથે યુદ્ધ કરે છે. અરે અરે કૃષ્ણ! તમારે દુશમન નથી પણ અનેક વિદ્યાઓ સિદ્ધ કરીને તમારા ચરણેમાં નમસ્કાર કરવા આવેલે તમારે પુત્ર જ છે. આ શબ્દો સાંભળતાં કૃષ્ણજી અત્યંત હર્ષિત થયાં. કુમારને ભેટવા માટે જ્યાં શસ્ત્ર મુક્યા તેટલામાં કુમાર દેડતે આવી પિતાજીના ચરણમાં મૂકી પડે. કૃષ્ણજીની આંખમાં શ્રાવણ-ભાદર વરસવા માંડે. કેવું પિતા-પુત્રનું મિલન !
