________________
૧૪૭
૧૦. કુમારના કૌતુકે
ઉદધિને સોંપીને વિમાનમાંથી ઉતરીને દ્વારિકા નગરી તરફ ગયે. નગરીની બહાર પૂર્વ દિશામાં એક મનહર ઉધાન પાસે આ ઉપાર્જિત વિદ્યાના બળે એક વાનર બનાવ્યું. જે લેઢાની સાંકળથી બાંધી બાંધેલ હતું. તે વાનરને લઈ કુમાર ઉદ્યાનમાં આવી વનરક્ષકને પૂછ્યું કે આવું ભવ્ય અને અતિસુંદર-મનહર ઉદ્યાન કેવું છે?
વનપાલકેએ કહ્યું- ભાઈ ! મહારાજા શ્રી કૃષ્ણની રાણી સત્યભામાજ આ ઉદ્યાનની માલિકી છે. સત્યભામાના લાડીલા ભાનુકુમારના વિવાહ માટે આ ઉદ્યાનનું રક્ષણ કરીએ છીએ. બીજાને અંદર આવવાની સખ્ત મનાઈ છે તેમજ આ બાગમાંથી એક પણ ફળ કે ફૂલ તોડવાની પણ મનાઈ છે તું અંદર કેમ આવે છે ? મહેરબાની કરીને બહાર નીકળ, સત્વરે ચાલ્યા જા
કુમાર કહે–ભાઈઓ, આપ મારી વાત સાંભળે મારી પાસે આ એક વાનર છે એ બિચારો બહુ ભૂખે થયે છે એ માટે જ હું અહીં આવ્યું છું. આપ કહે તેટલા પિસા હું આપું પણ આ વાનરને તેની ભૂખ દૂર કરવા દે તો આભાર. તમારી મહેરબાની ગણાશે.
કહેવત છે ને કે–દામ કરે કામ ! વનરક્ષકોને પૈસા મલ્યા એટલે કુમારને બાગમાં પ્રવેશ મળે. થેડીવારમાં તે તે વાનરે અંદર જઈને બાગમાંના વૃક્ષના તમામ ફળે તેડીને ખાઈ ગયે. તરતજ કુમાર તેને લઈને બહાર આવી આગળ ગયે.
