________________
મુનિજીવનની બાળથી–૫
૧૮૭
આમ બે સાધુ વચ્ચે ૪+૨૦+૨૪+૨૦+૪= ૭૨ આંગળeત્રણ હાથનું અંતર થયું. (૧ હાથ ૨૪ આંગળ)
જે બે હાથથી પણ ઓછું અંતર રહે તે ચતુર્થત્રતા સંબંધમાં દોષ લાગવાની શક્યતા રહે છે. કયારેક લાત વગેરે લાગતાં કલહ પણ થઈ જાય.
જેને સંથારે ભીંત આગળ આવ્યું હોય તેણે ભીંતથી એક હાથ દૂર સંથારે કરે. વસતિ વધુ મોટી હોય તે ત્રણ હાથ દૂર સંથારો કરે. પગ નીચે પણ જવા આવવાને માર્ગ રાખવો. યતનાપૂર્વક સૌએ જવું-આવવું. જે કઈ વ્યવસ્થિત ખાડો હોય તે તેમાં પાત્રાદિ મૂકી દેવા. થવીર સાધુ દરેક સાધુને સંથારાની જગ્યા નક્કી કરી આપે.
જે વસતિમાં પ્રવેશ કરતાં રાત પડી ગઈ હોય તે કાલગ્રહણ ન લેવું અને તેથી નિર્યુક્તિ-સંગ્રહણી આદિની, ગાથાઓને પહેલી પિરિસી સુધી ધીમા સ્વરે સ્વાધ્યાય કરો. ત્યારબાદ શંકાઓ ટાળીને સંથાર-ઉત્તરપટ્ટ પાથરીને, આખું શરીર પડિલેહીને (નાભિ ઉપરનું મુહપત્તિથી અને નીચેનું એઘાથી) ગુરુની પાસે સંથારાની આજ્ઞા માંગીને હાથનું ઓશીકું કરીને, પગ ઊંચા રાખીને સૂઈ જવું. પડખું વગેરે ફેરવતા એઘાથી પ્રમાર્જના કરવી.
રાત્રે માગું વગેરે માટે ઊઠવું પડે તે દ્રવ્યથી “હું” કણ છું ? દીક્ષિત કે અદીક્ષિત ?” “ક્ષેત્રથી હું કયાં છું?” નીચે કે ઉપર કાળથી રાત છે કે દિવસ?” ભાવથી “મને શંકા છે કે નહીં ? શેની ? એ પ્રમાણે વિચારવું.
