________________
[૬૬]
દોડધામ મચી હતી. એમને થયું કે માણસ ભલે મુંઝાય કે મેહાય ! પણ આ દેવો તે નહિ જ ભૂલે. પણ આ ભ્રમણા વળતી જ પળે ધૂતારી નીવડી. દેવનો એ પ્રવાહ પણ યજ્ઞ-ભોમને છાંડી દઈને મહાન–વન ને મહાવીર ભણી ચાલે જતો જણાયે.
ઈન્દ્રભૂતિના આશ્ચર્યને આકેશ ઘેરી વળે. પગ પછાડીને એ બોલ્યા : રે! આજે આ શો પ્રલય થવા બેઠો છે માણસ તો જાણે ઠીક, પરંતુ આ દેવે પણ ઘેલા બનીને મહાવીરના ભકત બનવા માટે ચાલી નીકળ્યા છે કે શું ? એમની હાકે એમના ભાઈ અગ્નિભૂતિ તૈયાર થઈ ગયા. એમણે કહ્યું : ભાઈ ! આટલે બધે ક્રોધ! ઘણા ઘણા દાણા પીસાઈ ગયા, પછી એકાદ દાણ આખે રહી જાય એને ચૂરવા તે હું જઉં તેય ચાલે. આપ ધીરજ ધરે ! હું હમણાં જ મહાવીરને મહાત કરીને આવ્યો સમજે.
ઈન્દ્રભૂતિજી ઝાલ્યા ન રહ્યા. પિતાના પરિવાર સાથે એમણે મહાસેન-વનની વાટ પકડી. પણ, સમવસરણ અને પ્રભુ મહાવીરના પહેલા દશને જ એમનું અભિમાન નરમ થયું. માનને એ હિમાલય પીગળી ઉઠે. ત્યાં તે પ્રભુએ મીઠી-મધુરી વાણીથી ઈન્દ્રભૂતિઓને સંધ્યા. બીજી પળે એમના મનમાં ખૂંચતું શંકા-શલ્ય પ્રભુએ પ્રગટ કરીને ખેંચી કાઢયું ને એમાં પ્રભુના શિષ્ય બનીને બેસી ગયા.
આ વાત અગ્નિભૂતિ પાસે આવી. એએય ભાઈને પાછો વાળવા આવ્યા. પણ એમને ત્યાંના વાતાવરણે શિષ્ય બનાવી દીધા. આમ કમશઃ વાયુભૂતિ, વ્યક્ત, સુધમાં આદિ વેદ-પાઠી બ્રાહ્મણો આવતા ગયા ને દીક્ષિત થતા ગયા. પ્રભુની એ પહેલી દેશનામાં અગિયાર ગણધરે અને સંઘની સ્થાપના થઈ. ૪૪૦૦ બ્રાહ્મણ શ્રમણવેશમાં શેભી ઉઠયા. પટ નંબર : ૪૦
શ્રમણ-પ્રધાન ચતુર્વિધ-સંઘની સ્થાપના થતા, સંસાર-સાગ
