________________
૧૧૨
વિના બીજા કોઈ હોઈ શકે નહીં. એમ ધારીને ભાવિકાળના ભવ્ય જીવો પણ પ્રમાદનો ત્યાગ કરશે. તો હમણાં એટલે હું તીર્થકર વિદ્યમાન છતે નૈયાયિક એટલે મુક્તિરૂપ માર્ગમાં હે ગૌતમ ! એક સમય પણ પ્રમાદ ન કર. ૩૧.
अवसोहिय कण्टगापहं, ओइण्णोऽसि पहं महालयं । गच्छसि मग्गं विसोहिया, समयं गोयम ! मा पमायए ॥३२॥
અર્થ : શાક્યાદિદર્શનરૂપી ભાવકંટક વડે વ્યાપ્ત એવા માર્ગનો ત્યાગ કરીને તું મોક્ષરૂપી મોટા ભાવમાર્ગમાં ઉતેરેલો આવેલો છે. એટલું જ નહીં પણ તે મોક્ષમાર્ગનો નિશ્ચય કરી તે જ મોક્ષમાર્ગમાં તું ચાલે પણ છે. તેથી હે ગૌતમ ! એક સમય પણ પ્રમાદ ન કર. ૩૨.
આ રીતે દુર્લભ માર્ગની પ્રાપ્તિ થયા પછી પણ કોઈને પશ્ચાત્તાપ પણ થઈ જાય, માટે કહે છે –
अबले जह भारवाहए, मा मग्गे विसमेऽवगाहिया । પછી પછી અમુતાવા, સમર્થ જોયમ ! મા પમાયા રૂરૂા.
અર્થ : જેમ નિર્બળ એવો કોઈ ભારવાહક એટલે મજૂર પુરુષની જેમ વિષમ માર્ગમાં પ્રવેશ કરીને પછી તે પશ્ચાત્તાપ કરનાર ન થાઓ. માટે હે ગૌતમ ! એક સમય પણ પ્રમાદ ન કર.
જેમ કોઈ દરિદ્ર માણસ પરદેશમાં જઈ બહુ દ્રવ્ય ઉપાર્જન કરી પોતાના ઘર તરફ માર્ગમાં બાકીના કારણે સુવર્ણાદિ દ્રવ્ય બીજી વસ્તુની અંદર નાંખી તેનું પોટલું બાંધી પોતાના માથા ઉપર તે ભાર ઉપાડીને ચાલે. પથરાળ રસ્તામાં પ્રવેશ કરવાથી ઘણા ભારને લીધે અકળાઈને તે ભાર નાંખી દે, પછી ઘેર આવી નાંખી દીધેલા ભારનો પશ્ચાત્તાપ કરે કે- “મેં નિર્માગીએ તે ભાર કેમ નાંખી દીધો ?” એવો પશ્ચાત્તાપ ન થાય. ૩૩.
