________________
[૩૨]
ત્રિભુવનપ્રકાશ મહાવીરદેવ હું ઘરડે થયે, મારી તૃષા વધુ ને વધુ યુવતી બનતી ગઈ, બાળ બનતી ગઈ ચંચળ થતી ગઈ
એથી તે મેં પેલી દુર્ગધાને જોઈ ત્યારે મારું મન વિકારેથી ખદબદી ઊઠયું ને? છોકરી સાવ નાનકડી, હું સાવ બુદ્દે ! છતાં મને બુદ્દાને જરા ય લાજ ન આવી. સત્તાના જોરે મેં એને મારા અંતઃપુરમાં બેસાડી દીધી અને એક જ રાતનું સુખ મેળવીને મેં એને ય રઝળતી કરી મૂકી.
મારું અંતઃપુર એટલે અબળાઓને કારાવાસ! સેંકડે અબળાઓને મેં પૂરી દીધી ! એમનાં અરમાનેને પણ એમાં જ દાટી દીધાં!
હું એક ! અબળાઓ અનેક! કેટલીને સંતવું? કેટલી મન મારીને જીવતી છતાં મોતની રાહ જોતી જીવતી હશે? કેટલી યે વળી મનપસંદ મેળવીને મનને મનાવી લીધા હશે?
નારી તે વાસનામૂતિ! ધસમસતા વાસનાના જળને માર્ગ બંધ થાય તે તે ઝનૂની બનીને મારફાડ કરીને ય બીજે રસ્તે કાઢી લઈને જ જંપે!
હાય! નર જે નર, મગધરાજ વાસના કાબૂમાં રાખી ન શક્યો તે નારીની તે બિચારીની શી મજાલ? એક વાર ભગવાન મહાવીરદેવે કહ્યું હતું, “નર કરતાં નારીની વાસના અણગુણ હોય છે.”
પરમકૃપાળુ પરમાત્માએ જેને મહાસતી કહી તે ચેટકપુત્રી ચેલાને કપાળે કલંકની કાળી ટીલી લગાડતાં મને જરા ય લાજ ન આવી. મારા સિવાય કશું ન જેતીને ય મેં એકદંડિયા મહેલમાં જીવતી સળગાવી મારવા મેકલી આપી.
એહ! કેટકેટલાનાં જીવનેને મેં સી પીસી નાખ્યાં! મગધને ન્યાય કરનારને ય કર્મરાજને ત્યાં શું ન્યાય નહિ થાય ! ત્યાં હું શું જવાબ આપીશ?
દેવાધિદેવ ભગવાન મહાવીરદેવને હું અનન્ય ભક્ત કહેવાયે, છતાં મારા આ હાલ કર્મરાજે કર્યા!!! મારાં બાળકે વાસના
