________________
[૨૦]
ત્રિભુવનપ્રકાશ મહાવીરદેવ માગવું. જીવવું ય એના ચરણે; અને મરવું ય એના ચરણે...
હાય ! બીજે ક્યાંક હાથ લંબાવે; યાચના કરવી; તે ય સંસારની પાપી એવી સુખ સામગ્રીની? ના..ના....એ કરતાં તે મેંએ વિષકરે લગાડી દે સારે કે ગિરિશિખરેથી ઝુંપાપાત કરે સારે.
સ્વામીનાથ! આપ ચિંતામુકત થાઓ. આપના આ તીવ્ર આર્તધ્યાનના નિવારણ માટે હું હવે સવિશેષ અરિહંતભક્તિ અને તપત્યાગની આરાધનાને યજ્ઞ માંડીશ. હું જાણું છું કે જે આપણું આરાધના અમૃત અનુષ્ઠાન સ્વરૂપ બની જાય તેવા ઉલાસિત વિશુદ્ધ પરિણામથી ભરાઈને ઊભરાઈ જાય તે એવું ય ઉગ્ર પુણ્યકર્મ કદાચ બંધાઈ જાય કે આ જ ભાવે ઉદયમાં આવી જાય અને ઈષ્ટસિદ્ધિ પગે આવીને પડે.”
સુલતાના પ્રત્યેક શબ્દમાંથી નીતરતી આશ્વાસનની અમીધારાએ નાગ રથિકને અપાર આશ્વાસન બક્યું.
તપ, જપ અને ભક્તિના ત્રિવેણી સંગમમાં સુલસા પરિપ્લાવિત થવા લાગી.
અને એક દિ આવી ઊગે. કારણવશાત્ પ્રસન્ન થયેલા કે દેવાત્માએ સુલસાની ભીડ ભાંગી! અને બત્રીસ બત્રીસ પુત્રની માતા બનાવી.
પણ સદાય કાળ કોને સરખો ચાલ્ય છે? મગધના મહારાજા શ્રેણિક અંગરક્ષક તરીકેની કામગીરી બજાવતાં; ઝપાઝપીમાં એક દી બત્રીસે ય પુત્રે મૃત્યુ પામી ગયા!
સુલતાના માથે એ વજપાત હતે. નાગ રથિકના માથે તે એ જીવનને પૂર્ણવિરામ લાવી દેતી, મરણતેલ આઘાતની ઘટના હતી.
પણ મહામેધાવી અને અત્યંત ગભીર એવા મગધપતિના
