________________
[૧૨]
ત્રિભુવનપ્રકાશ મહાવીરદેવ જાણ નથી એના જે અજ્ઞાની કેઈ નથી. “વને જાણી લીધે એને કશું ય જાણવાનું બાકી રહેતું નથી.
બકરીના ટોળામાં ઊછરેલું સિંહનું બચ્ચું સ્વભાવથી બકરી જેવું બની ગયું. એ ય ઘાસ ખાવા લાગ્યું; ઠેકડા મારવા લાગ્યું બકરીની જેમ ભયનું માર્યું જ્યાં ત્યાં નાસભાગ કરવા લાગ્યું. કૂતરાના બચ્ચાને જોઈને ય ગભરાઈ જવા લાગ્યું. પરંતુ જ્યારે એકાદા એક સિંહ આવ્યું અને એણે સિંહનાદ કર્યો ત્યારે જ પિતાની જાતનું એને ભાન થયું.
અનેએ ગયું આભ ચીરી નાખે તેવી ત્રાડ પાડતું-બકરીના ટોળામાંથી ફાળ ભરતું ચાલ્યું ગયું!
શું આત્માનું પણ વનવિહારી-કેસરીપણાની પોતાની જાતનું ભાન ખેવાનું જ આ પરિણામ નથી ?
અજય આ મહાસંયમી ધના અણગારને જાતનું ભાન જાગી ગયું છે. એનું જ આ પરિણામ છે. વાંસલીથી કેઈ છેલી નાખો જડપુદ્ગલરવરૂપ દેહને, કે ચંદનથી લેપી નાખે...પણ એમના માંહ્યલાને કશું જ ન થાય. રાગ પણ નહિ, રોષ પણ નહિ.
એમના અંતરમાં એક જ વાત રમતી હશે કે દેહની આળપંપાળે જ સર્વ દુઃખો અને બધાં ય પાપને જન્મ થયો છે. હવે
એ બધાં ય દુઃખ અને પાપને વિનાશ કરે હોય તે પાળી પિષીને તગડા કરેલા એ દેહને જ કચડી નાખવું જોઈએ. જરા ય દયા રાખ્યા વગર “દેહદુઃખું મહાફલમ'.
“પણ ગુરુજી! આટલી બધી નિર્દયતા બતાવવા જતાં મૃત્યુ ન થઈ જાય?” અજયે પૂછ્યું.
સંયે કહ્યું, “ભૂલ્ય. મૃત્યુ કેને? આત્મા તે અમર છે. જે મરે છે તે હું નથી અને “હું” કાંઈ આજકાલમાં મરી જાય એ નબળે ય નથી હોં!”
