________________
[૧૪]
ત્રિભુવનપ્રકાશ મહાવીરેદવા વિસ્મયજનક નથી. ત્રીજો પ્રજાજન કહે, “અરે! મગધેશ્વરની તે રાત્રિઓ અવિરતિના પનારે પડ્યા બદલના કરૂણ કલ્પાંતમાં પસાર થાય છે!” મહાવીરભક્ત માટે આ જ બધું સંભવિત છે.”
તરેહ તરેહની આ બધી વાત સાંભળીને સહુના અંતરે મગધેશ્વરને પણ નમી પડતા હતા.
ભવ્ય રીતે દીક્ષા–મહત્સવ ઊજવાઈ ગયે.
સહુએ ત્યાગના મહિમા ગાયા ! ભગવાન મહાવીરદેવના શાસનની સહુ મુક્તમને પ્રશંસા કરવા લાગ્યા.
ભેગી શાલિભદ્ર; યેગી શાલિભદ્ર બન્યા. માતા ભદ્રા પિતાની બત્રીસ વધૂઓ સાથે પાછા ફર્યા.
અજ્ય અને સંજ્ય પણ પાછા વળ્યા. રસ્તામાં અમે સંજ્યને પૂછયું, “ગુરુજી! આ શો ચમત્કાર! આવા વૈભવી પુરુષને વિરાગ શી રીતે જાગે?”
વત્સ! એ મહિમા પુણ્યાનુબંધી પુણ્ય કર્મને છે. દેવાધિદેવે ચાર પ્રકારનાં કર્મ કહ્યાં છે - પાપાનુબંધી પાપકર્મ, પાપાનબંધી પુણ્યકર્મ, પુણ્યાનુબંધી પુણ્યકર્મ અને પુણ્યાનુબંધી પાપકર્મ.
શ્રીવીતરાગપ્રજ્ઞપ્ત ધર્મની આરાધના જે કઈ કરે તે અવશ્ય પુણ્યકર્મ બાંધે. પછી તે ધર્મ સાંસારિક કામના માટે કર્યો હોય કે તેવી કામના શુદ્ધ ભાવથી કર્યો હોય.
આમાં જે ઉક્ત સકામ ધર્મ છે એનાથી જે પુણ્યકર્મ બંધાય તે જ્યારે ઉદયમાં આવે ત્યારે મતિને બગાડી નાખે. અનેક પાપ કરવાની મતિ જગાડે. એટલે આવા પુણ્યકર્મને પાપાનુબંધી પુણ્યકર્મ કહેવાય છે.
જ્યારે નિષ્કામભાવથી કરાયેલા ધર્મથી જે પુણ્યકર્મ બંધાય, તેનાથી જે સાંસારિક સુખને વૈભવ મળે, તે વૈભવની વચ્ચે
