________________
[૧૧૪]
ત્રિભુવનપ્રકાશ મહાવીરદેવ “એથી જ એક પછી એક કપડા વગેરે તમામ વસ્તુ એમણે બળતી દીવેટની સહાય લઈને સળગાવી નાખી ! લંગોટી પહેરવા જેટલું કાપડ બાદ રાખીને.”
“હા...” રાજા સાશ્ચર્ય સાંભળી રહ્યો. “પછી?”
પછી તે એ કપડાની ભસ્મને શરીરે લગાડી દીધી. મંદિરમાં ખૂણે પડેલે ચીપિયે હાથમાં લઈ લીધે... અને આપે સાંભળ્યું તેમ, બાર ખૂલતાં જ “અલખ નિરંજન કહેતાં એ સંત બહાર નીકળી પડ્યા.
રાજન ! જે સ્વચ્છ એ મુનિને આત્મા હતું એવી જ સ્વચ્છ અને સાબદી એમની બુદ્ધિ હતી. એ વિના આટલે ઝડપી સફળ ફટકે સામે શી રીતે મારી શકે ?”
રાજા બિંબિસાર તે આ બધું સાંભળીને ત્યાં ને ત્યાં થીજી ગયા! ન બેસે કે ન ચાલે!
અણી ચેલ્લણને આનંદ ઉરમાં માતે ન હતે. બિંબિસારને જૈનધર્મ પ્રત્યે સન્માન જાગ્યું.
આ પ્રસંગ પછી ભગવાન મહાવીરદેવની તરફ તેનું મુખ વળી ગયું.
અજય અને સંજ્ય ત્યાંથી ખસીને મગધના રાજમાર્ગ ઉપર ચાલવા લાગ્યા.
જોયું ને? કેવી કમાલ કરી જૈનમુનિએ !” સંજ્ય બેલ્યા.
પણ ગુરુજી! આ રીતે વસ્ત્રો વગેરે સળગાવી શકાય? અગ્નિની હિંસા નહિ કરવાની ભીષ્મપ્રતિજ્ઞા લેનાર આટલી હિંસા કરી શકે ખરે? પવિત્ર વસ્ત્રો ય સળગાવી દેવાય?” જિજ્ઞાસુ ભાવથી અજયે પૂછ્યું.
જે સાંભળી ત્યારે. જિનધર્મમાં આ બધાં પાપ કરતાં મોટામાં મેટું પાપ ધર્મનિન્દા (શાસનમાલિન્ય)નું જણાવવામાં આવ્યું છે.
જાણીબૂજીને તે ઠીક પણ અજાણતાં ય કઈ એવી પ્રવૃત્તિ
