________________
છેલ્લા તીર્થકર મહાવીર પ્રભુ છે, તેઓ છમસ્થપણે વિચરે છે અને અહીં પ્રતિમા ધ્યાને રહ્યા છે.” તે સાંભળી વગુરૂ શેઠ પ્રભુ પાસે આવ્યો, અને ભક્તિથી પ્રભુને વંદન કર્યું. ગશાળાને મળેલો મેથીપાક
પુરિમતાલથી વિહાર કરી પ્રભુ ઉન્નાગ નામના સન્નિવેશ તરફ જતા હતા. ત્યાં રસ્તામાં નવપરિણિત યુગલે જઈશાલાએ કહ્યું, અરે વિધિરાજ કુશળ છે કે, જ્યાં દર પણ વસતું હોય તેને ધ્યાનમાં રાખે છે અને જેને જે ગ્ય હોય તેને તે બીજું મેળવી આપે છે. અહે! જુએ તે ખરા ! આ બંનેના દાંત અને પેટ કેવા મોટા છે. વાંસામાં તે ખુંધ નીકળી છે. વિધાતાએ સરખે સરખી જોડી ઠીક મેળવી દીધી છે. આ પ્રમાણે વારંવાર મશ્કરી કરતા ગશાલાને પકડી તે વહુવર સાથેના માણસોએ ખૂબ માર્યો, અને મજબૂત બંધનથી બાંધીને વાંસના જાળામાં ફેંકી દીધે. પરંતુ પાછળથી તેને પ્રભુનો છત્રધર સમજી તેઓએ બંધન છેડી ગોશાલને મુક્ત કર્યો. આઠમું ચોમાસું
પછી પ્રભુ ગે શાળા સાથે ગભૂમિમાં આવ્યા. ત્યાંથી રાજગૃહ. નગરમાં પધારી પ્રભુએ આઠમું ચાતુર્માસ ચેમાસી તપ વડે પ્રણ કર્યું અને તપનું પારણું નગરની બહાર કર્યું કે પ્રભુએ વિચાર્યું કે-“મારે હજી ઘણું કર્મ ખપાવવાના બાકી છે. તેથી ચીકણું કર્મને ક્ષય કરવા માટે ઉપસર્ગ થાય તેવી ભૂમિમાં વિચારવાની જરૂર છે, અને ઘણું ઉપસર્ગ વજભૂમિમાં થશે.” એમ વિચારી પ્રભુ ત્યાંથી વિહાર કરી વજભૂમિમાં ગયા. તે ભૂમિમાં કૂર પ્લેએ પ્રભુને પણ ઉપસર્ગો કર્યા, પરંતુ આ ઉપસર્ગોમાંથી કર્મને વંસ થાય છે. ” એમ વિચારતા પ્રભુ તે સ્વેચ્છને બંધુથી પણ અધિક માનતા. પ્રભુએ. તેજ ભૂમિમાં નવમું ચાતુર્માસ ચમાસી તપ વડે પૂરું કર્યું, તે ઉપરાંત બીજા બે મહિના ત્યાંજ વિચર્યા ત્યાં ચોમાસામાં નિયત સ્થાન ન મળતાં પ્રભુએ નવમું મારું અનિયત કર્યું.
