________________
૬૦ વીર લેતાર્ગલ નગરે પધાર્યા. ત્યાં જીતશત્રુ રાજા રાજ્ય કરતે હતે. જિતશત્રુ રાજા પર શત્રુ રાજવીઓની વક્ર દષ્ટિ હોવાથી તે સતત ચિંતાશીલ રહે. કઈ પણ વ્યક્તિ પિતાનો પરિચય આપ્યા સિવાય નગરમાં પ્રવેશ કરી શકે નહીં એ કડક બંદોબસ્ત તેણે રાખે હતા.
પ્રભુ મહાવીર અને ગોશાલક રાજધાની નજીક સીમા પ્રદેશમાં પધારતાં ચરપુરૂષએ તેમનો પરિચય માગ્યો. મૌનધારી પ્રભુએ તેને કંઈ પણ જવાબ ન દીધો. તે જ પ્રમાણે ગોશાલકે પણ પ્રભુનું અનુકરણ કર્યું, અને તે પણ મૌન જ રહ્યો. આથી પહેરેગીરે તેમને શત્રુના જાસુસ માની, ગિરફતાર કરી રાજદરબારમાં લઈ ગયા. “ઉત્પલ નિમિત્તિયાએ કરાવેલ છૂટકારો
પ્રભુ અને ગોશાળાને રાજસભામાં લાવવામાં આવ્યા તે સમયે આર્થિક ગ્રામવાસી નૈમિત્તિક ઉત્પલ ત્યાં હાજર હતે. ભગવાનને જતાં જ તે રાજસભામાં ઊભે થયો અને બોલ્યા, “આ મહાન વ્યક્તિ કોઈ ગુપ્તચર નથી. તેઓ રાજા સિદ્ધાર્થના પુત્ર ધર્મચક્રવતી શ્રી મહાવીર તીર્થકર છે.” ઉત્પલ મારફત પરમાત્માનો પરિચય મળતાં જિતશત્રુએ ભગવાન અને ગોશાકને સત્કારપૂર્વક મુક્ત કરી એમની પાસે થયેલ અપરાધની ક્ષમા માગી. ઈશાનેન્દ્ર અને વિષ્ણુર શેઠે પ્રભુને કરેલ વંદન
લેતાર્ગલથી વિહાર કરી પ્રભુ પુરિમતાવ નામના નગરે ગયા. ત્યાં ઉદ્યાનમાં શ્રી મલ્લિનાથ પ્રભુનું મંદિર હતું. તે ઉદ્યાન અને નગરની વચ્ચેના કોઈ પ્રદેશમાં પ્રભુ પ્રતિમા ધ્યાને રહ્યા. આ અરસામાં તે નગરનો વગુર નામનો શ્રાવક શ્રીમલિનાથ પ્રભુની પ્રતિમાની પૂજા કરવા માટે નગરમાંથી ઉધાન તરફ જતું હતું. તે વખતે ઈશાનેકે પ્રભુને વંદન કરવા આવેલા. તેણે વગુર શેઠને પૂજા કરવા -જતે જોઈ કહ્યું, “હે વગુર! આ પ્રત્યક્ષ જીનેશ્વરનું ઉલ્લંધન કરી જીનેવરના બિંબને પૂજવા માટે આગળ કેમ જાય છે? આ
