________________
૫૬ નાદિષેણસૂરિનું વૃત્તાન્ત
ભદ્રિકાપુરીથી પ્રભુ તંબાલ નામે ગામે ગયા. ત્યાં પાર્શ્વનાથ પ્રભુના સંતાનીય નંદિષેણ નામના બહુશ્રત વૃદ્ધ આચાર્ય ઘણું શિના પરિવાર સહિત આવ્યા હતા. શાળાએ જેમ મુનિચંદ
સૂરિના શિષ્યોનો તિરસ્કાર કર્યો હતે તેમ આ નંદિષેણસૂરિના શિષ્યોને પણ તિરસ્કાર કર્યો. રાત્રિના નદિષેણસૂરિ ઉપાશ્રયની બહાર કાઉસગ કરીને સ્થિર રહ્યા. તે વખતે ચોકી કરવાને નીકળેલા તે ગામના કેટવાળના પુત્ર, ચેર સમજી, તે આચાર્યને ભાલાથી હણ્યા છતાં સૂરિશ્રી શુભધ્યાનથી ચલિત થયા નહિ. તે વેદનાને સહન કરતાં તેજ વખતે અવધિજ્ઞાન ઉત્પન્ન થયું, અને કાળધર્મ પામી દેવલેક ગયા. કૂપિકમાં પ્રભુની ધરપકડ અને છૂટકારે
તંબાલથી વિહાર કરી પ્રભુ કૂપિક નામના સનિષમાં ગયા. મૌન ધરીને રહેલા પ્રભુને ત્યાંના અધિકારીએ, ગુપ્ત જાસુસ જાણી ગોશાળા સાથે પકડયા. તે ગામમાં વિજયા અને પ્રગલ્લા નામની બે સંન્યાસિની રહેતી હતી. તેઓ અને પ્રથમ પાર્શ્વનાથ પ્રભુની સંતાનીય સાધ્વીઓ હતી, પણ સંયમ ન પાળી શકવાથી પાછળથી સંન્યાસિની થઈ હતી. વિજયા અને પ્રગભાએ પ્રભુને ઓળખી અધિકારીઓને કહ્યું કે-“ અરે મૂર્ખા! આ સિદ્ધાર્થ રાજાના પુત્ર જગત ઉદ્ધારક ચરમ તીર્થંકર શ્રી મહાવીર પ્રભુ છે; ઈન્દ્રને પણ પૂજ્ય આ મહાત્માને પકડવાથી તમને કેવા અનર્થ ભોગવવા પડશે એ શું તમે નથી જાણતા ? માટે તમે હવે તેમને જલદી છોડી મૂકે.” આવાં વચન સાંભળી ભયભીત બનેલા તેઓએ ગોશાલા સહિત પ્રભુને તુરત છોડી મૂક્યા અને પિતાના અપરાધની માફી માગી સ્વસ્થાને ગયા.
ફપિથી વિહાર કરી પ્રભુ વૈશાલી (વિશાળી પુરી) તરફ ચાલ્યા. ચાલતા ચાલતા બે રસ્તા આવ્યા, ત્યારે શાળા બે,
