________________
૪૨
મુખ પહેળા પડી ગયેલા અને શ્વાસ ચડી ગયેલા જોઈ જિનદાસને ઘણું દુઃખ થયું, અને આંખમાં આંસુ લાવી પચ્ચકખાણ કરાવ્યું, નવકાર મહામંત્ર સંભળાવ્ય, વગેરે ધાર્મિક ક્રિયા કરી, જિનદાસે. તે બળદોને નિર્માણ કરાવી. શુભ ભાવના ભાવતા તે બળદો મરીને નાગકુમાર દેવ થયા. તીર્થંકર પ્રભુને ઉપસર્ગ થતો જોઈ તેઓએ વિદન નિવારણ કર્યું.
કંબલ શંબલના પ્રયત્નોથી નાવ કિનારે આવ્યું એટલે પ્રભુ નાવમાંથી ઊતર્યા અને ગંગાની રેતીમાં ચાલતા પૂણાગ સન્નિવેશની ભાગોળે જઈ, એગ્ય સ્થાને ધ્યાનસ્થ થયા. પુષ્ય નામના સામુદ્રિક શાસ્ત્રીને વૃત્તાન્ત
ગંગાની રેતીમાં ચાલતાં પ્રભુના પગલાં પડયાં હતાં. પુષ્ય નામને એક સામુદ્રિકશાસ્ત્રી એ રસ્તેથી રાજગૃહ જઈ રહ્યો હતે. ગંગાના રેતાળ પ્રદેશમાં પડેલ પ્રભુના પાદ ચિન્હ જોઈ તે મનમાં વિચારવા લાગ્યા કે ચોક્કસ આફતથી ઘેરાયેલ કેઈ ચકવતી આ રસ્તે એકલે પગે ચાલીને ગયા છે. હું જઈને તેની સેવા કરું કારણ કે ભવિષ્યમાં એને ચક્રવતી પદ પ્રાપ્ત થતાં મારૂં પણ ભાગ્ય તેની સાથે ખુલી જાય.
ભગવાનની પાદપંકિત નજર સમક્ષ રાખી પુષ્ય રાજગૃહી નજીકના પૂણાગ (પુણાગ ૧) ગામની ભાગોળે પહોંચ્યા. ત્યાં તેને ધ્યાનસ્થ પ્રભુ દેખાયા. પ્રભુને દેખતાં જ નિરાશ થઈ તે બે,
આજ સુધી હું સમજતો હતો કે સામુદ્રિક શાસ્ત્ર સાચું છે, પણ આજથી ખાતરી થાય છે કે તેમાં વિશ્વાસ રાખવા જેવું નથી. શાસ્ત્રમાં કહ્યું છે કે ગંગાનદીના રેતાળ પ્રદેશમાં જેવાં પગલાં પડ્યાં છે, તેવા ચિન્હવાળે પુરુષ અવશ્ય ચકવતી થાય, પણ આજ હું નજરે જોઈ રહ્યો છું કે આવી રેખાવાળે મનુષ્ય ભિક્ષુક તરીકે ગામે ગામ ભટકી રહેલ છે.”
