________________
“તમે શાલિક્ષેત્રમાં જઈ ત્યાં ઉપદ્રવ કરતા સિંહને વિદારી શાલિક્ષેત્રની રક્ષા કરો.”
પુત્રને ઠપકો આપતાં પિતનપુરના રાજા પ્રજાપતિએ કહ્યું, “તમાએ દૂતનું અપમાન કરી સંકટ વહેરી લીધું છે. તમારી ઉદ્ધતાઈને લીધે જ શાલિક્ષેત્રનું રક્ષણ કરવાની આજ્ઞા આપણને પ્રતિવાસુદેવ તરફથી મળી છે.”
પિતાના સ્વામીની આજ્ઞા પ્રમાણે પ્રજાપતિ શાલિક્ષેત્ર જવા સેના સાથે નીકળે પણ કુમારએ રાજાને કહ્યું, “આપ અહિં રહે. એ કામ માટે તે અમે જઈશું.”
શાલિક્ષેત્રમાં પહોંચ્યા પછી કુમારેએ વનપાલકે તેમજ ખેડૂતેને પૂછયું, “બીજા રાજાઓ વગેરે અત્રે આવીને કેવી રીતે રક્ષણ કરે છે?” ખેડૂતોએ કહ્યું, “જ્યાં સુધી ખેતરોમાં ધાન્ય રહે છે ત્યાં સુધી ચતરંગી સેનાને ઘેરો ઘાલી તેઓ અહીં રહે છે અને સિંહથી લોકોનું રક્ષણ કરે છે પણ સિંહને સફળતાપૂર્વક સામનો કરવાની હિંમત હજી સુધી કેઈએ કરી નથી.”
ત્રિપૃષ્ઠ બોલ્યા, “એટલા લાંબા સમય સુધી હું રોકાવા માગત નથી. તમે મને સિંહનું સ્થાન બતાવે. ”
ખેડૂતએ ત્રિપૃષ્ઠને સિંહની ગુફા બતાવી. રથમાં બેસી ત્રિપૃષ્ઠ ગુફાના દ્વાર પર પહોંચ્યો. લેકેએ જોરથી શેરબકાર કર્યો એટલે સિંહ ગુફાના દ્વાર પર આવ્યો. સિંહને જોઈને કુમારે વિચાર્યું, “આ તે પગે ચાલવાવાળે છે અને હું તો રથમાં બેઠો છું. આ વ્યાજબી ન કહેવાય” તરત જ ઢાલ તલવાર સાથે તે નીચે ઉતરી ગયો. ફરી વિચાર કરવા લાગ્યું, “આ સિંહ કંઈ શસ્ત્રસજજ નથી માત્ર નખ જ તેના શસ્ત્રો છે અને હું તો ઢાલ તલવારધારી છું. આ પણ વ્યાજબી ન કહેવાય? તેથી ત્રિપૃષ્ઠ ઢાલ તલવાર પણ છોડી દીધા.
પરાક્રમી ત્રિપૃષ્ઠને આ પ્રમાણે સામના માટે તૈયાર દેખી, સિંહ માં પહોળું કરીને તેના પર ત્રાટક. પણ કુમારે પોતાના પર ધસી આવતા સિંહના બને જડબાઓને પેચમાં લઈ જીર્ણ વસ્ત્રની માફક ફાડી
