________________
૨૮ : મત્સ્ય-ગલાગલ.
દ્વાર સુધી આવીને ચદના શેઠને જતા જોઈ રહી! પિતાને વાત્સલ્યને ઝરો ! પિતાનો જીવનદાતા ! ઓ જાય!
ચંદના બે ક્ષણ સુખનિદ્રામાં મગ્ન થઈ રહી. અચાનક આકાશમાંથી વજપાત થાય તેમ કેઈએ એને ધક્કો માર્યો, કેઈએ જોરથી એને કેશકલાપ ખેંચ્યું. એણે વેદનામાં ચીસ નાખી, ને પાછા વળીને જોયું:
– જોયું તે ક્રોધથી ધમધમતાં મૂલા શેઠાણુ ઊભાં હતાં, ને ભરવી એને ચોટલે જોરથી ખેંચી રહી હતી. યમદૂત જેવા બે કદાવર ગુલામે હાથમાં દંડા લઈને ખડા હતા.
“પકડે એ રાંડને !: ઘસડીને ચોકમાં નાખે, ને હજામને બોલાવી એનું માથું મુંડાવી નાખે.”
માતા, માતા, આ શું?”
કણ તારી માતા?” શેઠાણને બદલે ભૈરવીએ જવાબ આપે, “રાંડ, જેનું ખાય છે તેનું પેદવા બેઠી છે!” - “ કંઈ નથી સમજતી!”
તું કેમ સમજે ? અમે અમારી સગી આંખે બધું નાટક નિહાળ્યું. આજ તારાં ચરિતર જેવા અમે સવારનાં ઘરમાં જ છુપાઈ બેઠા હતાં,”શેઠાણીએ કહ્યું.
“હું કઈ કામ છૂપું કરતી નથી; એમાં પાપ સમજુ છું.”
“જે પંડિતા ! એટલે જ રાંડે આજ લાલ કસુંબલ વસ્ત્ર પહેર્યું છે, (લાલ વસ્ત્ર અનુરાગનું ચિહ્ન છે) ને છૂટા કેશ રાખી શેઠ જેવા પુણ્યાત્મા પાસે કેશપાશ બંધાવ્યા છે. અરે, પુરુષ તે ભ્રમર છે. એમાં તું મળી, પછી પૂછવું શું? કામક્રીડાની જાણનારી તારા જેવી જ આ નાટક ભજવી શકે !”
