________________
૩૪ : સાયગલાગલ
ઢીલા ખાંધી લીધા. હાભર્યો વનની પાપટડી જેવી ચંદના અધી તૈયારીઓ કરીને એક માજોઠ પર બેસીને શેઠ ધનાવહુની રાહ જોવા લાગી. અરે, પાતાના પિતાનું, પેાતાના જીવનદ્માતાનું સ્વાગત પેાતાના હાથે કરવાની કેવી અમૂલ્ય તક !
ચંદના આજ જોયા જેવી બની હતી. છલકતુ રૂપ, મઘમઘતું યૌવન ને ઉપર શણગારના સાજ ! ચંદનાનું રૂપ કાઈ કવિનું જીવંત કાવ્ય મની બેઠું હતું.
જાણે દેવી ‘વાસંતિકા નવવસંતના સ્વાગતે સજ્જ બેઠી હતી. જે રૂપમાં સંસાર સદા વિકાર જેવા ટેવાયા છે એમાં વિશુદ્ધિનાં દર્શન કરતાં શીખે તા, માનવદેહની નિન્દ્વા કરનારા કવિએ જરૂર લાજી મરે!
ધનાવહુ શેઠ હુમેશથી કંઈક મેાડા ઘેર આવ્યા. ચઢ્ઢના સ્વાગત માટે દ્વાર સુધી દોડીને જઈ આવી. શેઠના હાથની લાડી લઈ તે લાકડીને હાથમાં રમાડતી ચક્રના શેઠને ચંદનના ખજોડ સુધી ઢારી ગઈ અને માજોઠ પર ખેસાડી, પાતે તેમના માટે તૈયાર કરેલ ખાટી આમ્રફળના પાણીને લઈ આવી. ઉનાળાના તાપમાં ગરમ લૂ લાગી હાય તા આ પાણીથી દૂર થાય, એ ચંદના જાણતી હતી.
“ અરે ચંદના, આ ચીકણું ચીકણું જળ શાનું છે ?” “એ આમ્લ જળ છે. લૂ લાગી હોય તા નષ્ટ થઈ જાય. જુએ ને, તાપ કેવા સખત પડે
"
છે ! ” “અરે ચંદના, તું કેટલું વહાલ મતાવે છે! મારા જેવા ભાગ્યશાળી આખી કૌશાંખીમાં બીજે નહિ હોય. તારા જેવી પર તેા સાત સાત દીકરાદીકરી ઓળઘોળ કરુ.”
