________________
૨૪૪ : મય–ગલાગલ
ના, તમે કરે, ગુરુજી! શિષ્યભાવે પણ સંદેહ– નિરસનને મારે હક પહેલે
જરૂર, પણ પહેલાં કેઈનું સાચું કહેવરાવે પછી પિતાનું સાચું કહેવાની પ્રતિજ્ઞા કરે છે ને!”
અવશ્ય.’ “કુંવરી, હું વિધાતાને દોષ દેતો હતો.”
અરે ઉપાધ્યાયજી, તમે તે મારા મનની વાત કહી. હું પણ વિધાતાને દેષ દઈ રહી હતી.”
કળાના ભંડારને કુરૂપ કાં કર્યો?”
હું પણ એ જ વિચાર કરતો હતું કે અવન્તિની કલામૂર્તિને કઠોર વિધાતાએ કાં કાં કરી?”
કેણ કાણી? ઉપાધ્યાયજી ! તમે કાઢી થયા એટલે. બીજાને કાણી શા માટે કરે?”
કણ કેઢી? કુંવરી, ઉપાધ્યાયનું અપમાન?”
અપમાન નહિ સન્માન. કેઢિયા કહીને આપને ગાળ આપતી નથી, વિધાતાને શાપ આપું છું.”
આંખ સાથે અકલ તે નથી ચાલી ગઈ ને કુંવરી?” કોની આંખ ગઈ છે?”
તારી ! બાલે તારી! સત્યને છેહ નહિ દઈ શકાય. અલબત્ત, કાણાને કાણા નામથી બોલાવવામાં અવિવેક જરૂર છે.”
* અવિવેકીને જ કાયાએ કોઢ નીકળે! જુઓ, કેઢિયા.
