________________
૨૩૨ : મત્સ્ય-ગલાગલ
'
વાસુને કારાગારના પેઢા વીણા વગાડનારા જોવા છે. પેલા કાઢિયા જ વીણા વગાડે છે ને!’
"
ચતુર મંત્રી સ્વામીનો પ્રશ્ન સમજી ગયા. એમણે તરત વાતને મર્મ ગ્રહી લીધા ને કહ્યું : હા મહારાજ, આખે શરીરે ખિચારાને રાગ ફાટી નીકળ્યેા છે. ભારે ચેપી રાગ ! એની બાજુથી આવતી હવા પણ ભયંકર ! રૂંવે રૂંવે ને અંગે અંગે પાસ પરૂના રેગાડા. ’
‘ચેપી રોગ ! પુત્રો, સાંભળે છે ને ?’
6
ગમે તે હાય. પિતાજી, આવી વિદ્યા શીખતાં અગર કાઢ જઇ જતા હાય, તેાય એ એખમ વેઠીને શીખવા જેવી વિદ્યા છે. અસલ કૃષ્ણ કનૈયાની બંસી! અદ્ભુતવિદ્યા !’
(
પુત્રીની હઠ પાસે અવન્તિપતિ મૂંઝાઈ ગયા. કાઈ વાતે ચતુર કુંવરી ન ઠગાઈ. આખરે સમય વર્તવામાં સાવધાન વિચક્ષણ મંત્રીરાજે માગ શેાધી કાઢયો. તેમણે કહ્યું : આપ તા દૂધથી કામ છે ને, પાડાપાડીની શી પંચાત ! કુંવરીખાને તા વિદ્યા શીખવી છે ને ? એના વ્યવસ્થા કરી દઇ એ ! કાઢિયાને બેસાડીએ દશ ગજ દૂર ને વચ્ચે નાખીએ પડદા એ કુશળ દાસીઓને વચ્ચે મેસાડીએ. એટલે આ તરફની માખીને પણ પેલી તરફ જવા ન દે. ખસ, આ રીતે ભલે કુંવરીમા વિદ્યા શીખે. ’
6
*
ખરાખર છે, બરાબર છે!' મહારાજ પ્રદ્યોત મંત્રી. રાજની બુદ્ધિ પર વારી ગયા. વાસવદત્તા, બેટી, વસા, કળાકારને જોવા કરતાં કળાની પરખ કરવી સારી ! કમળનું મૂળ જોવા ક、તાં કમળ જોવું સારું, મંત્રીરાજ ! આની
