________________
૨૦૮મજ્ય ગલાગલ પડી. વૃદ્ધ રાજા એ અવિકસિત કળીને ભોગવવા ઘેલો બન્યો. એના વિના એ પાગલ બની ગયો. આખરે અભયકુમારે એ છોકરીને લાવીને રાજાના અંતઃપુરમાં મેકલી આપી. મંત્રીરાજ, મારા કામગુણની સહુ નિંદા કરે છે, તે પછી આવું શું? શું એ ભગવાનની પરિષદામાં નથી બેસતો?”
પણ ભગવાને ક્યાં એની પણ શરમ રાખી છે ! ચોખું સંભળાવી દીધું છે કે રાજા, નરકેસરી વા નરકેશ્વરી ! તુ નરકમાં જઈશ. બાકી તો ભગવાનને મન પુણ્યશાલી ને પાપી, ભક્ત કે વેરી બંને સમાન છે. એમની પરિષદામાં કેઈ ને જાકારે ન મળે.” - પણ રાજા પ્રદ્યોત તે બીજા વિચારમાં ડૂબી ગયા હતો. તેણે કહ્યું: “યાદ છે મંત્રીરાજ! એક દહાડો ઈનામની આશાએ કેઈ કળાકાર લાકડાને હાથી લઈને દરબારમાં આવ્યા હતા. જીવતા હાથીની જેમ એ દેડ, ખાતે, પીતા ને ગજરવ કરતો. એને બોલાવે ”
“સમજી ગયે, મહારાજ ” મહામંત્રીએ વખત વર્યો. “એ હાથી લઈને વત્સના જંગલમાં જાઉં ને જે જેને આસક્ત એનું અનિષ્ઠ અમાં. ”
“પણ સાથે પંદરેક મલ્લ લેતા જજે. જેવા તેવાને ગાંઠે તેવો નથી એ !”
ચિંતા નહિ. મહારાજ ! ઉદયન માટે કારાગૃહ તૈયાર રાખે, એટલી વિનંતિ! બાકી તે હાજર કર્યો સમજો !” { “વારુ વારુ! રાજમહાલયના પાછળના ભાગમાં રાજકેદીઓ માટેના કારાગૃહમાં એની વ્યવસ્થા રાખીશું. વાસવ
