________________
૧૯૪ : મય ગાગલ
પ્રભુ થોભ્યા. ત્યાં અચાનક એક પલીપતિ જે જુવાન ઊભો થઈને પ્રશ્ન કરી રહ્યો:
પ્રભુ, શું આ સ્ત્રી તે જ પેલી બ્રાહ્મણબાળા?” હા, ભાઈ! તે જ.” પ્રભુએ ટૂંકે જવાબ વાળે.
“તે પ્રભુ! હું ભગિની ભેગી થયો. પેલા બ્રાહ્મણને બાળક તે હું જ ! ૪૯ રને જમાદાર ! મેં બેનને ભેગવી. પ્રભુ મને આશ્રય આપો! મને પાપીને તારો!”
ભાઈ, તું જલ્ડ ચેરને જમાદાર હશે, પણ અહીં બેઠેલા કેટલાય ઉજળા લાગતા જ ચેરના પ્રછા સરદાર છે. કામરૂપી ચેર, ક્રોધરૂપી ચેર, માયા ને મેહ રૂપી ચાર એમના અંતરમાં બેઠા છે, પણ તેઓની વચ્ચે ને તારી વચ્ચે ફેર માત્ર એટલો છે કે તેઓએ કપડાં શાહકારનાં પહેર્યા છે, બાહા વર્તન સજ્જન જેવું રાખ્યું છે, એટલે છાનાચાર અટ ઝલાતા નથી. શરમ ન કરીશ, ભાઈ! પશ્ચાત્તાપ એ પુણ્યના પ્રાસાદમાં પ્રવેશવાનું પહેલું પગથિયું છે. જે માણસ પોતાના પૂર્વજન્મ જોઈ શકે તે સંસાર પરની કેટલી આસક્તિ છાંડી છે ! આસક્તિ માણસ પાસે શું અકાર્ય નથી આચરાવતી ! માટે ધર્મને સમજાવે. અને સમજીને સંઘર નહિ પણ અનુસરો. પાપને પાપ તરીકે સ્વીકારવામાં શરમ નથી. પાપને પુણ્ય તરીકે સ્વીકારવામાં શરમ છે.”
| ભગવાનની આ વાણી સહુના અંતરમાં બુઝાયેલી આતમ તને જગવી રહી. સહુ પિતાનાં અંતર જ રહ્યાં.
રાણું મૃગાવતી આપોઆપ પોતાના જીવનની આલોચના
