________________
૧૭૦ : મયગલાગલ
બંસીને એ અદ્દભુત બજવેચો પહાડની એક તળેટીમાં, રૂપેરી ઝરણાને તીરે, કદંબવૃક્ષની ડાળ પર બેઠો બેઠે સ્વર છેડી રહ્યો હતો. એક શિલા પર સિંહની જાળમાં માથું પસવારતે અશ્વ સ્તબ્ધ બન્યું ખડે હતો. તળેટીમાં હાથીએનાં વૃદ ગાયના ધણની જેમ નમ્ર બનીને ખડાં હતાં. ચંદનકાષ્ઠ વણતી ભીલડીએના હાથમાં ભારા રહી ગયા. હતા ને ઊભી ઝોલાં ખાતી હતી.
ઉદયન !રાણીએ ચીસ પાડી.
આવા સુંદર વાતાવરણમાં, રે, આ નાદ–પથ્થર કોણે ફેંક્યો ! હાથીએ છીંકોટા નાખી રહ્યા. કેસરી સિંહ ગઈ રહ્યા. કસ્તુરી મૃગ સુગંધનાભિ છુપાવતા હવામાં ઉછળ્યા.
“ઉદયન! તારી બાળચેષ્ટા છાંડી દે!” સતી રાણના સુરેખ અધરોમાંથી અમી નહિ-વેરઝેરની વર્ષા થતી હતી. આખું વન આ નાદમાધુરમાં તરબળ હતું ત્યારે વેરભરી આ વીરાંગનાનું હૈયું બેચેનીમાં તરફડી રહ્યું હતું.
મા, આ મા !” વીણાના સ્વરો થંભ્યા કદંબની ડાળ પરથી મધુર અવાજ આવ્યું. લાગલ જ ઉદયન કુદીને ભૂમિ પર આવ્યું. કે રૂપાળે કુમાર! કેવી સૌંદર્યભરી તરુણાવસ્થા ! તરુણે રાજહસ્તિ પાસે આવીને છલાંગ દીધી. એક છલાંગે ગંડસ્થળ પર જઈને ઊભું રહ્યો. માએ તરુણ પુત્રને ગેદમાં ખેંચે.
સ્વરપ્રવાહ સ્થગિત થતાં વનમાંથી આવેલા હાથીઓ પીઠ ફેરવી હ્યા હતા. કેસરી સિંહ આળસ મરડતા ઊભા થયા. હતા, ને ડરપોક કરતૂરી મૃગ કુદતાં કૂદતાં અદશ્ય થતાં હતાં.
