________________
વત્સરાજ ઉદયન : ૧૬૫ સિક નર-નારીઓ આ બંસીસ્વર વિષે અનેક કિંવદન્તીઓ જોડતાં.
મહાભારત કાળમાં શ્રીકૃષ્ણની બંસીને સ્વર મધુર મેહક કામણગારો હતે. એવા મેહક સ્વરે ફરીથી સંભળાયા હતા, યુગની પછી ! એ સ્વરોના આકર્ષણે ગાયે ખીલા છેડીને જંગલ તરફ દેડી જતી, ગોવાળે પશુની દેખરેખ ભૂલી આત્મવિલેપન અનુભવતા ને મહિયારણે તે કમળ અધર પર ગેરી ગેરી આંગળી મૂકી કેઈ સુખદ વનભાગમાં સરી જતી. હવામાં સ્વરો ઘૂમતા ને કઈને કામકાજમાં ચિત્ત જ ન લાગતું. રોતાં બાળ છાનાં રહેતાં, ભાંભરતાં ઢેર ખીલા પર ઊંચું મેં કરી સ્વરદિશા તરફ નિહાળી રહેતાં.
અરે, આ સંતપ્ત પૃથ્વીને શાન્ત કરવા ભગવાન શ્રીકૃષ્ણ ફરીને અવતાર ધર્યો લાગે છે ! આ બંસીના સ્વર બીજા કોઈના ન હોય, આટલે પ્રાણ અન્ય કોઈના નાદમાં ગાજતે ન હોય.
એમાં એક ચમત્કાર બન્યા. જંગલનાં ગામડાંઓમાંથી નાકા પરના એક ગામ પર વનહાથીઓના વંદે એક વાર ધસારો કર્યો. મહુડાની ઋતુ હશે. પિટપૂર મહુફળ આરોગીને મસ્તીએ ચડેલા હાથીઓએ રમત માટે એ ગામડું પસંદ કર્યું ! સબળની રમતમાં તે નિબળનું મોત ખડું હતું ! ગામનાં નર-નારીઓ કાળે કપાત કરતાં નાઠાં. પણ હાથીઓને તે માનવ-દડા વડે ખેલ ખેલ હતે. ઝાડ ને પહાડની રમત તે રોજ રમ્યા, પણ આ પ પિચ માનવદડા
