________________
ખંડ.
૨૨૩
હાલ ૭૧ મી. (ઈણપુર કંબલ કેઈ ન લેશીએ દેશી )
વચન સુણી નિજ માતા કેરાં. કેપે ચડયા ને પુત્ર ઘણેરાં; મારાં મદનને વાર ન લાવા,
તુહ આગે હમ ફિરી આવા. ૧ મદનશું માંડે પ્રિતી અપાર, માહરે તું ઠાકર આધાર; કુડ કેલવે કપટી કેતાં, સાંભલજે મુજ કેતાં તેતાં. ભેજન આસન સયન જારી,
ખાન પાન મેં દિયે વિષ ભારી; અમૃત હાઈ પ્રણમે સેઈ, પહુંચી શકે ઉપાવ ન કેઇ. ૩ ડાકિણ શાકિણી ન શકે લાગી,
| ભૂત પિશાચણ જાયે ભાગી; વાંકે તે ફરી સિધં થાય,
દિન દિન મહિમા અધિક દેખાય. ૪ ગિરી વૈતાઢય ગયા એક વાર,
સહસ્સ શિખરને ભવન ઉદાર; સહુ કે આવી બેઠા જામ, વાત કહે આપસમેં તા. ૫ ગિરિશિખરે એક ગેપુર દેખી,
વજ મુખે તવ વાત વિશે ખી; જે જાય કેઈ ગેપુર માંહિં, મનવંછિત ફલ પાવે પ્રાંહિ. ૬ મદન ગયો તિહાં હાલી ચાલી, જાગે દેવ વજાવી તાલી; મદન સાથે ક્યિ સંગ્રામ, હારી દિયે સિંઘાસણ તા. ૭ મંત્ર તણે ગણુ દીધો વાસ, અવર દિયો ભંડાર અપાર; સુકુટ દિયો રત્નાકે નીકે.
આભાણ સહિતશું રે ટીક. ૮
