________________
રહી હોય તે દુઃખદ અને આશ્ચર્યકારી અનુભવ કરવા લાગ્યા.
પણ ડીવારે એ વચનની કળ કાંઈક મોળી પડી ત્યારે વિચાર કરવા લાગ્યા કે “શેઠની સેબત ખરાબ છે અને તેમના કાનમાં પૂરેપૂરું ઝેર રેડાયું છે. એટલે હાલ મારી કોઈ પણ વાત માનશે નહિ. વળી તેમને દિનમાન પણ હવે પાંસર હેય તેમ જણાતું નથી. નહિં તે. આવી કુબુદ્ધિ ક્યાંથી સૂઝે? એટલે તેણે કહ્યું મારા માલિક! આ શબ્દ આપના મુખમાંથી નીકળતા હોય તેમ હું માનતો નથી, કારણ કે આપની સજા જનતા અને વિવેકથી હું પુરેપુર પરિચિત છું. એટલે આ વચને આપનામાં દાખલ થયેલા કે ભૂત-પ્રેત, પિશાચ કે વ્યંતરના જણાય છે. તેથી તેને અફસેસ કે એારતે કરતા નથી. મારી વફાદારી માટે આપ કહે તેવા પ્રમાણે આપવા તૈયાર છું. વધારે શું કરવું જે ધણીનું મેં નિમક ખાધું છે, તેના પ્રત્યેની મારી અખંડ વફાદારી જ મને આ વામને બોલાવી રહી છે, નહિં તે હું જાણું છું કે ભીંતમાં લણે માગી લે છે અને ખેતરમાં હિમ પડી ચૂકયું છે.
આ શબ્દોથી શેઠ એકદમ ઉશકેરાઈ ગયા અને બેસી ઉડ્યા કે મુનિમજી ! જીભને વધારે પડતી લાંબી કરવાની કોઈ જરૂર નથી. મારી સાથે કેવી અદબથી વાત કરવી જોઈએ તે પણ તમે ભૂલી ગયા છે, માટે હવે પછી જે બીજીવાર આવું કરશે તે પાણીચું પરખાવી દઈશ! | મુનિએ કહ્યું આપ સટ્ટો કરો અને હું ગાદી પર બે એ વાત બનવાની જ નથી. એ આપને તે નિશ્ચય આખરી
