________________
[૩૫]
મુનિમ પુરાણા હતા, અને પિતાના ઠેકાણે હતા. તેથી શેઠ વિચારમાં પડી ગયા એટલે સટ્ટો ઉપાડવાના વિચાર મુલતવી રાખ્યા. પેલા સટોડિયા મિત્રએ જોયુ કે શેઠને ઉત્સાહ એકાએક આસરી ગયા એટલે તેના કારણેાની શેાધ કરવા માંડી. તેએ જાણી શકયા કે. રોઠના મુનિમ જ તેમના કાનમાં કુ મારી છે. અને આપણી યાજના ઉપર પાણી ફેરવ્યું છે, તેથી તે ધીમે ધીમે શેઠના કાન પર સુનિમની ઍવકાદારીના અને ખાનગી રીતે પૈસા ખાઈ જવાના આક્ષેપ કરવા લાગ્યા. તે સાથે સટ્ટો કરવાથી કાણે કેટલા પૈસા મેળવ્યા અને કેવા માલેતુજાર થઈ ગયા તે જ વાત કરવા માંડી. તેથી કાચા કાનના રીકે મુનિમની શિખામણને બાજુએ મૂકીને ફ્રી સટ્ટામાં ઝંપલાવવાના નિશ્ચય કર્યાં.
મુનિમે એયુ કે શક કરીને સટ્ટો ઉપાડવાના નિશ્ચય પર મળ્યા છે એટલે તેણે કયું: ભલા થઈને મારી વાતને સ્વીકાર કરે. હું તમારા આટલા વર્ષના જુના અને વફાદાર સેવક તમને કદી પણ પેટી સલાહુ બાજુ નરહે. માપ સટ્ટો કરે તે કોઇ પણ રીતે ઈચ્છમાં વચ્ચે નથી.
તે વખતે શેઠે કહ્યું : “તમે કેટલા વર્કદાર છે, તેની મને ખબર છે પણ જુના માપ ણીને હું કાંઈ આલતે નથી ત્યારે તમે વધારે પડતી છૂટ લેતા આ છે; માટે હવે પછી તમારે મારી કાઇ પણ વાતમાં વચ્ચે પડ્યું નહિ અને અને વણમાગી શિખામણુ આપવી નહિ !”
શેઠના મુખમાંથી આવા શબ્દો નીકળતાં મુનિમના તે હાંશાશ ઉડી ગયાં. જાણે અગ્નિ કરતા હૈધ, જાણે સાગર માચ્છ મૂકતા હેય, જાણે તંત્ર નીચેની ધરતી સરકી
