________________
૩ જો] સેકની કથા
(૧૧૩) થડાતા શરમાતો નથી? દરિદ્ધિ એવી હું મહેનત કરું છું તેથી તું પિતાનું ઉદર ભરે છે અને ઉદર ભર્યું એટલે ભંડાર ભર! એમ સમજે છે. ” પુત્રે કહ્યું, “હે માતા ! હું હવે ફેગટન નહિ આથ ડું; અથોપાર્જનને વાસ્તે કાંઈ પણ ઉદ્યમ કરીશ અને અર્થોપાર્જનને માટે આદરેલા વ્યવસાયને, હે માતા! હું મારા પિતાની સમાન સુખે નિહ કરીશ,
હવે એકદા તે મૂર્ખ, ચેરે બેઠા હતા ત્યાં તેણે, બંધનને ગાડી નાંખીને નાસી જતાં એક ગધેડાને જોયો. તેને ધણી તેની પછવાડે દેડ, પણ તેને પકડી શક્યો નહી, તેથી તે બોલ્યો, “ ! ! ગ્રામસભાના માણસે! અને છોકરાંઓ! તમારામાંથી જે શક્તિવાળે હે, તે આ મહારા ગધેડાને પકડી રાખે.” એ ઉપરથી પેલા મુખી ના છોકરાએ તેથી અર્થ (ધન) ને લાભ થશે, એમ ધારી તેની પાછળ દોડી શાખાના ફળની પેઠે તેના પૂછડાને પકડી લીધું. લેક એ તેને વાયા, છતાં પણ તેને તેણે છોડ્યું નહીં તેથી ગધેડે પાટ ઓ મારવા માંડી, તેના ચરણના આઘાતથી તેના દાંત પડી ગયા, ને તે ભૂમિ ઉપર પડયો. ઇતિ મુખીના પુત્રની કથા
તમારે
પાછાએ તથા અને પછી
. (કનકેશ્રી કહે છે.) “હે નાથ ! તમે પણ તેની પેઠે અસદુ આગ્રહનો ત્યાગ કરતા નથી, તેથી આપને શું ફળ મળશે? તે કાંઇ સમજાતું નથી.” - જંબૂકુમારે મંદહાસ્ય કરી કહ્યું, “પેલા પોતાના કામમાં ઘેલા : થઈ ગએલા સોલક જે નથી.” (તેની કથા આ પ્રમાણે છે :
सालकनी कथा. १२ એક ભુક્તિપાળ (કેટવાળ) ને એક ઉત્તમ ઘડી હતી. તેનું તે પોતાની પુત્રીની પેઠે લાલન પાલન કરતા અને ઘોડાના દેદને
