________________
૧૭૨
વૈરાગ્યકલ્પલતા ભાગ-૨
શ્લોક :
सा प्राह सुन्दरं ह्येतद्, द्रष्टव्यः सेव्य एव सः ।
गते द्वे अपि तन्मूलं, दृष्टश्चासौ महाशयः ।।११५ ।। શ્લોકાર્ચ -
તે કહે છે–પ્રજ્ઞાવિશાલા કહે છે. આ સુંદર છે. જોવાયોગ્ય એવા તે સદારામ સેવ્ય જ છે. બંને પણ=પ્રજ્ઞાવિશાલા અને સુલલિતા બંને પણ, તેમના મૂળમાં ગઈ. આ=સદાગમ, મહાશય જોવાયો. I૧૧૫ll શ્લોક :
शुष्कस्तदर्शनादेव, तस्याः संदेहकर्दमः । दिनानि यान्त्यथ तयोर्लीलया तस्य सेवया ।।११६ ।। શ્લોકાર્ચ -
તેના દર્શનથી જ=સદાગમના દર્શનથી જ, તેનો સુલલિતાનો, સંદેહરૂપી કાદવ સુકાઈ ગયો. હવે લીલાપૂર્વક તેની સેવાથી=સદાગમની સેવાથી તે બંનેના સુલલિતાના અને પ્રજ્ઞાવિશાલાના, દિવસો પસાર થાય છે.
સુલલિતાએ પ્રથમ સદાગમને જોયેલ ત્યારે સુલલિતાનો ઉપયોગ તે પ્રકારનો હતો જેથી તે વચનો સંગત નથી. તેમ જ તેને જણાય છે તેથી તેમના વચનમાં બે શંકા થયેલ અને તેનું સમાધાન સાધ્વીએ કર્યું. તેથી તે બે શંકા નિવર્તન પામી. ત્યારપછી સાધ્વીએ સદાગમનાં જે ગુણગાનો કર્યા તે સાધ્વીને સદાગમનો પરિચય છે માટે કરે છે એ પ્રકારનો સંદેહ સુલલિતાને થાય છે, છતાં તે ગુણો સદાગમમાં છે કે નહીં તે જોવાનું અભિમુખ ભાવથી સદાગમ પાસે જાય છે, તેથી સદાગમની મુદ્રા જોઈને તેમના દર્શન માત્રથી તે સર્વ સંદેહ દૂર થાય છે. તેથી તત્ત્વને જોવાનું અભિમુખ ઉપયોગથી સુખપૂર્વક તત્ત્વની પ્રાપ્તિ થાય છે તેમ સુલલિતાને સદાગમના ગુણોને જોવાનો પરિણામ થયો તેથી જોવામાત્રથી તે સંદેહ નિવર્ત પામે છે. વળી જ્યાં સુધી સંદેહને અભિમુખ ચિત્ત હોય છે ત્યાં સુધી સંદેહમાં જ ઉપયોગ જાય છે. પરંતુ તત્ત્વનો બોધ થતો નથી તેમ સુલલિતાનો
