________________
૧૬૭
તૃતીય સ્તબક/શ્લોક-૧૦૦-૧૦૧-૧૦૨
જે જીવો મોહને અત્યંત વશ છે તેઓ ધર્મ કરે તોપણ સદાગમના વચન પ્રમાણે કરતા નથી, પોતાની મતિ અનુસાર ધર્મ કરે છે અથવા સંસારની પ્રવૃત્તિઓ કરે છે. વળી, કેટલાક જીવો સદાગમ પ્રત્યે દ્વેષ કરે છે અને કહે છે કે લોકોને પરલોકનો ભય બતાવીને સદાગમ ભોગથી વંચિત કરે છે. વસ્તુતઃ પરલોકાદિ નથી, મિથ્યાકલ્પનાથી સદાગમ તે પ્રમાણે કહે છે. વળી, કેટલાક સદાગમનાં તત્ત્વને કહેનારાં વચનો સાંભળીને આ સદાગમ અસંબદ્ધ પ્રલાપ કરનાર છે એમ કહીને હસે છે. આથી જ એકાંતવાદીઓ સ્યાદ્વાદનો ઉપહાસ કરે છે. વળી, કેટલાક દુઃશીલ સ્વભાવવાળા હોવાથી સદાગમના વચનને સાંભળવા પ્રત્યે ઉપેક્ષાવાળા છે, માત્ર ભોગવિલાસમાં રત રહેનારા છે, જો કે તેઓ સદાગમ પ્રત્યે દ્વેષ કરતા નથી, ઉપહાસ કરતા નથી, તોપણ સદાગમના વચનને સાંભળવાને અભિમુખ ભાવ માત્ર પણ ધારણ કરતા નથી. ||૧૦૦ll
શ્લોક ઃ
तदुक्ताकरणाशक्तिं, भाषन्ते केचिदात्मनः । प्रतारकोऽयमित्येनं, शङ्कन्ते केऽपि दुर्धियः ।। १०१।।
શ્લોકાર્થ :
કેટલાક પોતાની તેમનાથી કહેવાયેલાં કૃત્યોના અકરણની શક્તિને કહે છે. કેટલાક દુર્બુદ્ધિવાળા આ=સદાગમ, ઠગનાર છે, એ પ્રમાણે એની શંકા કરે છે. II૧૦૧
શ્લોક ઃ
आदावेव न बुध्यन्ते, तद्वचः केऽपि बालिशाः ।
श्रद्दधत्येव नो केचित्, केऽपि तत्र श्लथादराः ।।१०२।। શ્લોકાર્થ :
કેટલાક બાલિશ જીવો આદિમાં જ તેના વચનનો બોધ પ્રાપ્ત કરતા નથી, કેટલાક શ્રદ્ધાને જ કરતા નથી=સદાગમના વચનમાં શ્રદ્ધાને કરતા નથી, કેટલાક વળી, ત્યાં=સદાગમના વચનમાં, શિથિલ આદરવાળા છે. II૧૦૨૨ા
