________________
(ર૭) કે-“યજ્ઞદત્તને ચારે મારી નાખે.” એ પ્રમાણે કામ કરીને શિવકુમાર ઘેર આવ્યો. તેને માતાએ પૂછયું કે-“યજ્ઞદત્ત ક્યાં છે?” શિવકુમારે કહ્યું કે-પાછળ આવે છે.” એમ કહી મનમાં ચિંતવન કરે છે કે મારી માતાનાં કર્મ તે જૂઓ કેવાં ભયંકર છે? એણે પુત્રને પણ મારવાની તજવીજ કરી.” એમ વિચારી ફરી માતાને કહેવા લાગ્યું કે-“હું રાત્રે જાગે છું, તેથી હમણાં નિદ્રા આવે છે.” એમ કહી સુઈ રહ્યો. એટલામાં તેની માતાએ ખર્શ ઉપર કીડીઓ ચડતી દીઠી, અને ખડ્ઝ કાઢીને જોયું તે લેહીએ ખરડાયેલું દીઠું, તેથી વિચાર્યું કે- નિશ્ચયે યજ્ઞદત્તને આણે જ માર્યો છે.” એમ ચિંતવીને તે નિસ્તેજ થઈ ગઈ. પછી તે જ ખગવડે તેણીએ પોતાના પુત્રને માર્યો. તે ધાવમાતાએ દીઠો. તેણે મુશલથી ધારિણીને મારી. એટલામાં મરતી એવી ધારિણીએ ચપેટાવડે ધાવમાતાના મર્મસ્થાનમાં પ્રહાર કર્યો તેથી તે પણ મરણ પામી. એમ નિર્દયપણે માંહોમાંહે દ્રોહ કરી તેઓ સર્વ મરણ પામ્યાં. તે સર્વ છે તે ભાવમાં પણ પાપે કરી અલ્પાયુષ્યવાળાં થયાં અને આવતે ભવે મહાદુઃખી થશે, માટે જીવવધ ન કરવો. કહ્યું છે કે –
जीववधे पाप ज करे, आणे हिये कुबुद्धि
भारीकर्मा जीव जे, ते किम पामे सिद्धि ॥ १ ॥ એ આઠમા પ્રશ્નના ઉત્તરમાં શિવકુમાર યજ્ઞદત્તની કથા કહી. હવે નવમી પૃચ્છાને ઉત્તર એક ગાથાએ કરી કહે છે.
मारेइ जो न जीवे, दयावरो अभयदाणसंतुठो ॥ दीहाऊ सो पुरिसो, गोयम भणिओ न संदेहो ॥ २५॥
ભાવાર્થ –જે પુરૂષ જીવને ન મારે, દયાવંત હય, જે અભયદાન દઈને હૈયામાહે સંતુષ્ટ થાય, હર્ષ આણે, તે જીવ
