________________
: ૪૭ : રિકા (ધર્મચિંતન) કરતાં આવા પ્રકારને વિચાર ઉત્પન્ન થયા કે–ખરેખર હું આવા પ્રકારના ઉદાર તપવડે કૃશ થયો છું મારું શરીર નાડીઓના સમૂહવડે વ્યાપ્ત થયેલું છે, માત્ર આ ત્મબળથી ચાલું છું, આત્મબળથી ઉભું રહું છું, યાવત્ બોલતાં પણ ગ્લાનિ પામું છું, શબ્દ કરતો ચાલું છું, શબ્દ કરતો ઉભે રહું છું; તો પણ જ્યાં સુધી મારામાં ઉત્થાન, કર્મ, બલ, વીર્ય અને પુરૂષકાર–પરાક્રમ છે ત્યાં સુધી અને જ્યાં સુધી મારા ધર્માચાર્ય ધર્મોપદેશક શ્રમણ ભગવાન મહાવીરજિન સુહસ્તીની પેઠે વિચરે છે ત્યાં સુધીમાં કાલે રાત્રી વીતીને પ્રભાત થતાં અને ઉત્પલ તથા કમલ કમલ વિકસિત થતાં, સ્વચ્છ પ્રભાત સમયે રાતા અશોકના જેવા પ્રકાશવાળા, કેસુડા, પિોપટની ચાંચ અને ચણાઠીના અધભાગનાં જેવા, રક્ત કમલના સમૂહવાળા વનખંડને વિકસિત કરનાર સહસકિરણવાળા તેજવડે દેદીપ્યમાન દિનકર (સૂર્ય) નો ઉદય થતાં શ્રમણે ભગવંત મહાવીરને વાંદી–નમી યાવત્ પય્ પાસના કરી શ્રમણ ભગવંત મહાવીરની અનુજ્ઞા લઈ સ્વયમેવ પાંચ મહાવ્રતોનું ફરી આ રોપણ કરી, સાધુ અને સાધ્વીઓને ખમાવી, તેવા પ્રકારના કૃત
ગાદિ સ્થવિરેની સાથે વિપુલ નામે ગિરિ ઉપર ધીમે ધીમે ચઢી, ગાઢ મેઘના સમૂહ જેવી અને દેવના સ્થાનરૂપ પૃથ્વીશિલાની પ્રતિલેખના કરી, દર્ભને સંથારે પાથરી અને દર્ભના સંથારા ઉપર બેસી, સંલેખના તપવડે શુષ્ક થઈ, ભક્ત–પાનનો ત્યાગ કરી, વૃક્ષની પેઠે સ્થિર રહી, મરણની દરકાર નહિ કરતાં રહેવું એ મારે શ્રેયરૂપ છે.” એમ વિચાર કરે છે, વિચાર કરી પ્રગટ પ્રભાતવાળી રાત્રિ થતાં અને તેજવડે દેદીપ્યમાન સૂર્ય ઉગતાં
જ્યાં શ્રમણ ભગવંત મહાવીર છે ત્યાં આવે છે અને યાવત્ પપાસના કરે છે. ' - “સ્કન્દકે એમ કહી શ્રમણ ભગવંત મહાવીરે સ્કન્દક અનગારને આ પ્રમાણે કહ્યું—“હે સકન્દક ! ખરેખર રાત્રિના પાછલા ભાગમાં ધર્મચિંતન કરતાં તને આવા પ્રકારને વિચાર થયે હતો. કે- હું આવા પ્રકારના આ ઉદાર અને વિપુલ તપવડે
