________________
૧૮૪
જૈન ઇતિહાસની ઝલક વાની કળામાં એ પ્રવીણ હતા, અને કવિતા અને બીજી વ્યાવહારિક વિદ્યાઓમાં એમણે પૂરું પ્રભુત્વ મેળવ્યું હતું. જહાંગીરના દરબારમાં અને બીજા ખાનગી પ્રસંગેએ એની હાજરજવાબી ખૂબ ખીલી નીકળતી. જહાંગીર સાથેને આ સંપર્ક ગાઢ મિત્રતામાં પરિણમે હતે. ત્યાગધમની અગ્નિપરીક્ષા
આને લીધે સમ્રાટ (જહાંગીર] એક વાર સિદ્ધિચંદ્રને સાધુજીવનને ત્યાગ કરીને પિતાના દરબારમાં સારો દરજજો સ્વીકારવાનું દબાણ કરવા પ્રેરાય. પણ સિદ્ધિચંદ્ર એની બધી લોભામણું માગણીઓને કુનેહપૂર્વક ટાળી દીધી, અને પિતાના સાધુજીવનને એ દઢતાપૂર્વક વળગી રહ્યા. સિદ્ધિચંદ્રને સાધુજીવનને ત્યાગ કરવાનું સમજાવવામાં બેગમ નૂરમહાલ ઉર્ફે નૂરજહાંએ પણ ભાગ લીધે હતો; પણ સિદ્ધચંદ્ર કઈ પણ રીતે એ માટે સંમત ન થયા. જહાંગીરને સ્વભાવ સહેજમાં ઉશ્કેરાઈ જવાનું હતું. સિદ્ધિચંદ્રના આવા વલણથી એ ગુસ્સે થયા અને પિતાની ઇચ્છાની ઉપેક્ષા કરવા બદલ એણે સિદ્ધિચંદ્રને રાજદરબાર છોડીને જંગલમાં ચાલ્યા જવાની આજ્ઞા કરી. સિદ્ધિચંદ્ર એને સહર્ષ સ્વીકાર કર્યો અને માલપુર ગામના ઠાકરની વિનતિથી એના ગામમાં આશરે લીધે. જહાંગીરને પશ્ચાત્તાપઃ “જહાંગીરપસંદ"નું બિરુદ
ભાનુચંદ્ર તે હજી પણ પહેલાંની જેમ જ રાજદરબારમાં જતા હતા, અને રાજા પણ એમનું ગ્ય રીતે સન્માન કરતો હતો. પણ રાજાની ચકોર નજરોથી એ અછતું ન રહ્યું કે ભાનુચંદ્રના ચહેરા ઉપર વિષાદની રેખાઓ અંક્તિ થયેલી હતી. ભાનુચંદ્ર સાથેની વાતચીત ઉપરથી એ પામી ગયો કે એનું કારણ સિદ્ધિચંદ્રને કરવામાં આવેલે અન્યાય હતું. અને એના અંતરમાં મિત્રતાની લાગણી ફરી જાગી ઊઠી; એણે પશ્ચાત્તાપ કર્યો; અને સિદ્ધિચંદ્રને પાછા આવવાનું
