Vishvani Adhyatmik Ajayabio Aapna Sadhu Sadhvio Part 03

SR No.: 022595
Original Sutra Author: N/A
Author: Gunhansvijay
Publisher: Kamal Prakashan Trust
Publication Year: 2014
Total Pages: 124
Language: Gujarati
Classification: Book_Gujarati
File Size: 19 MB

Page 113

~~~વિશ્વની આધ્યાત્મિક અજાયબીઓ
* પોતાના સ્થાનથી છેક વાડાની રૂમ સુધી બાંધી છે. બીજી દોરી પોતાના સ્થાનથી દેરાસરના દરવાજા સુધી બાંધી છે. પોતાની પાસે એક લાકડી રાખી છે, જેનો આગળનો ભાગ વળેલો છે.
જ્યારે અંડિલ-માત્રુ જવું હોય ત્યારે એ લાકડી ઉંચી કરી દોરીમાં ભેરવી દે, અને પછી એ દોરીને આધારે છેક વાડાની રૂમ સુધી પહોંચી જાય. જ્યારે દેરાસર જવું હોય, ત્યારે એ બાજુની દોરીમાં લાકડી ભેરવી એને આધારે દેરાસર સુધી પહોંચી જાય.
(ઘ) આંખો ન હોવાથી વાંચી શક્તા નથી, પણ જુની જે ગાથાઓ ગોખી છે, એનું પુનરાવર્તન મનમાં કરે. જ્યારે સમય મળે, ત્યારે માળા ગણ્યા કરે. કોઈ હાયવોય નહિ, અપેક્ષા નહિ. | (ચ) કાપ-લુણાનું કામ પણ જાતે કરે. સાથેનો માણસ જ્યાં જરૂર પડે ત્યાં સહાય કરે. બાકી જેટલું શક્ય હોય એટલું પોતે જાતે જ કરે. | (છ) જ્યારે આંખો હતી, ત્યારે એમણે વર્ષીતપાદિ ઘણી આરાધનાઓ પણ કરી છે. કુલ ૩૯ વર્ષીતપ કર્યા છે. (મુંબઈના એક સંઘમાં ખૂબ આરાધક એક શ્રાવકની બે આંખો જતી રહેલી, ત્યારે એક વિદ્વાન મુનિરાજે એમને હિતશિક્ષા આપેલી કે “તમારી બહારની આંખો જતી રહી, પણ અંદરની આંખો તો છે ને ? બહારની આંખોથી જગત દેખાતું. અંદરની આંખોથી આત્મા દેખાશે...” એ વખતે આરાધક શ્રાવકે ઉત્તર આપેલો કે “સાહેબ ! તમારે તો માત્ર બોલવાનું છે. મારા પર શું વીતે છે, એની તો મને જ ખબર પડે છે.” - પરિવાર સંપન્ન શ્રાવકની આ વાત સાંભળતા અહેસાસ થાય કે “બે આંખો વિના જીવવું કેટલું બધું કપરું છે.” છતાં આ મુનિ પંદર વર્ષથી આ રીતે એકલા રહે છે. ફરિયાદ વિના જીવે છે... એ એમની કેટલી વિશિષ્ટતા !
અલબત્ત શ્રમણસંઘની ફરજ છે કે એ ભલે ગમે તે સમુદાયના હોય, પણ એમની સેવા માટે ઓછામાં ઓછા એક-બે સાધુ ત્યાં ગોઠવવા. વૈયાવચ્ચમાં ગચ્છભેદ ન જોવાય એવું શાસ્ત્રવચન છે. કોઈક વૈયાવચ્ચી સાધુ આ કામ ઉપાડી લે, તો એ ખૂબ પ્રશંસનીય બનશે.)
કથિરમાંથી કંચન બની શકે છે. "बेटा ! गाडी आ चुकी हैं, ओर तुं अभी तक सो रहा है । मजुरी ऐसे तो नहि होगी।" હૈદ્રાબાદના સ્ટેશન ઉપર એક મારવાડી શેઠ સ્ટેશન પર રહેલા બાકડા ઉપર ઉઘેલા એક મજુર બાળકને ઉઠાડી રહ્યા હતા.
આજથી ૫૦ વર્ષ પૂર્વેનો આ તદ્દન સાચો પ્રસંગ ! રાત્રે બાર વાગે શેઠ પોતાના પરિવાર સાથે સ્ટેશન પર ઉતર્યા. બધો સામાન ઘોડાગાડી સુધી લઈ જવા માટે મજુરની શોધ કરવા લાગ્યા, પણ અડધી રાતે મજુર-કુલી કોઈ નજરમાં ન આવ્યો. શેઠ મુંઝાયા, સામાન ઘણો હતો અને શ્રીમંતાઈમાં ઉછરેલો પરિવાર જાતે આ સામાન ઉંચકવાદિ કામ માટે અશક્ય પણ ખરો.
૧ ૧ ૧