Page Text
________________
के— “हे दत्तमुनि ! आ अरणिकने तमे हवे गोचरी जतां शीखवो. ते आचार नहीं शीखे तो भविष्यमां शुं करशे ? तमारी तपश्चर्याने दिवसे तो गोचरी माटे तमारे तेने ज मोकलवो.” आना जवाबमां दत्त मुनि पुत्र प्रत्येना स्नेहथी कहेता के— “हे पूज्यो ! हजु ते नानो छे. हमणां तेने शास्त्राभ्यास करवा दो.
गोचरीमा हजु शुं समजे ? गोचरी विगेरे माटे तो हुं ज जईश.” काळांतरे दत्तमुनि अणशण करी काळधर्म पाम्या त्यारे अरणिक मुनि रुदन करतां करतां कहेवा लाग्या के— “हे पूज्य पिताजी ! तमे केम आजे कंई बोलता नथी ? हवे मने 'पुत्र' कहीने कोण बोलावशे ? सारं सारं मिष्ट भोजन कोण लावी आपशे ? मारी सारसंभाळ कोण करशे ? तमारां सिवाय मारो संयमनिर्वाह केम थशे ?” आ प्रमाणे विलाप करवा लाग्या तेवामां भद्रा साध्वी त्यां आव्या अने तेने समजावतां कह्यं के— “ वत्स ! तारे आम रुदन करवुं उचित नथी. आ संसारनी लीला ज आवी छे, माटे तारे मोहमां मुंझावुं नहीं. कोई सदाकाळ जीवंत रहेतुं नथी, माटे हवे स्वस्थ थईने शुद्ध चारित्र पालन कर" आ प्रमाणे भद्रा साध्वीनी शिखामणथी अरणिक कंईक स्वस्थ थयो अने चारित्र पालन करवा लाग्यो.
एकदा गोचरी जनारा मुनिओए अरणिकने साथे लीधो अने कह्यं के— “चालो, गोचरी केम ग्रहण करवी ते तमने समजावुं.” अरणिक साथे चाल्यो पण तेनुं सुकोमळपणुं तेने दुःखदायक थई पड्युं. तेनी गति मंद बनी गई. बीजा साधुओ आगळ चालवा लाग्या अने अरणिक एकलो तेओनी पाछळ पाछळ जवा लाग्यो. बीजा साधुओए विचार्य के अरणिक हमणां भेगो थई जशे. एट तेओए गति चालु राखी. सुकुमार अरणिक मंद गतिए चालतो हतो. मस्तक अने चरण उघाडा हता. माथे ज्येष्ठ मासनो प्रखर ताप तपतो हतो. अरणिकने समग्र शरीरे प्रस्वेद थई गयो. तेनाथी ताप सहन न थयो एटले एक गोखनी नीचे छांयो हतो त्यां अल्प समय विश्राम लेवा ऊभो रह्यो. भाग्यानुयोगे बन्युं एवं के ते हवेली एक धनाढ्य श्रेष्ठीनी हती. ते श्रेष्ठी परदेश गयेल अने तेनी नवयौवनवती स्त्री ते हवेलीमां रहेती हती. ते विरहातुर बनेली हती. तेनी नजरे राजकुमार जेवा अरणिक मुनि चड्या. पोताना गोखनी ज नीचे तेने ऊभा रहेल जोई तेणे अनेक संकल्पविकल्प कर्या. तेणे मुनिने पोतानी जाळमां फसाववानो विचार करी पोतानी दासीने समजावीने तेनी पासे मोकली. दासीए आवीने नम्रताथी क
“हे साधुपुरुष ! पधारो, अमारुं आंगणुं पावन करो. मारी शेठाणी आपने भोजन वहोराववा इच्छे छे. आपने सूझतो आहार वहोरावशे, माटे पधारो.” अरणिके तरत ज ते कथन स्वीकारी लीधुं, कारण के हवे आगल वधवाने तेना चरणो आनाकानी करी रह्या हता. सूर्यनो प्रचंड आताप पण तेनी बेचेनीमां वधारो करी रह्यो हतो. जेवो अरणिके हवेलीमां पग मूक्यों के दासीए द्वार बंध करी
धा. मुनिने जोई ते व्यवहारी आनी स्त्रीए कह्यं के— “पधारो मुनिराज ! आटली नानी वयमां आ चारित्र केम ग्रहण कर्तुं ? हजी तो तमारे संसारोपभोग करवानो समय छे. आवो, अने आ सर्व अढळक संपत्तिनो यथेच्छ उपभोग करो. धर्मकरणी ए तो वृद्धावस्थानुं कर्तव्य छे. आ ऊगती युवानीमां आवो वेष तमने शोभे ? हुं, मारा दास-दासी विगेरे तमारी सेवामां हाजर ज छीए माटे श्रीगच्छाचार - पयन्ना- ३६
| SR No. | 022586 |
| Book Title | Gacchayar Ppayanna |
| Original Sutra Author | N/A |
| Author | Vijayrajendrasuri, Gulabvijay |
| Publisher | Amichand Taraji Dani |
| Publication Year | 1991 |
| Total Pages | 336 |
| Language | Sanskrit |
| Classification | Book_Devnagari & agam_gacchachar |
| File Size | 31 MB |