Nyayalok

SR No.: 022498
Original Sutra Author: N/A
Author: Yashovijay Gani
Publisher: Divyadarshan Trust
Total Pages: 366
Language: Sanskrit, Gujarati
Classification: Book_Devnagari & Book_Gujarati
File Size: 22 MB

Page 86

* शब्देऽल्पत्वायुपचारसमीक्षा *
महत्त्वाल्पत्वसम्बन्धाच शब्दो द्रव्यम् । न च तीव्रत्व-मन्दत्वाभ्यां तद्पपत्तिः, शब्दगुणत्वासिद्ध्या तयोर्गुणगतजातित्वासिद्धेः । इयत्तानवधारणेऽपि परिमाणावधारणश्च वायाविव न विरुद्धम् ।
मन्द-तीव्रताभिसम्बन्धादल्पमहत्त्वप्रत्ययसम्भवे च मन्द-तीव्रवाहिनोर्गङ्गागिरिसरिन्नीरयोरल्प-महत्त्प्रसङ्गात् ।
कारणगताल्पत्व-महत्त्वयोः शब्दे उपचार इत्यपि वैलक्ष्यभाषितम्, घटादावपि तथाप्रसङ्गात् । ------------------भानमती ------------------
महत्त्वाल्पत्वसम्बन्धाच्च शब्दो द्रव्यम्, 'अल्प: शब्दो महान् शब्द' इति सार्वजनीनानुभवात् । न च | वक्तगतमेताऽल्पत्वं महत्वं वारोप्यत इति वाच्यम्, वतुरल्पपरिमाणत्तेऽपि शब्दे महत्परिमाणोपलब्धोः तन्महत्वेऽपि शब्देऽल्पत्वप्रतीतेश्च व्यभिचारात् । एतेन व्याअवगतमेताऽल्पत्वादिकं शब्दे आरोप्यत इति प्रत्याख्यातम्, शब्दे तदुपगमे बाधकामावाच्च । न च तीव्रत्व-मन्दत्वाभ्यां = शब्दगताभ्यां तारत्व-मदत्वजातिभ्यां एव तद्पपत्ति: = महत्ताल्पत्तव्यपदेशोपपतिरिति न शब्दे परिमाणकल्पनामिति वाच्यम्, पूर्वाकरीत्या शब्दगुणत्वाऽसिध्या तयोः = तीव्रत्त-महत्वयोः गुणगतजातित्वासिन्देः । तदकं स्यादवादकल्पलतायां - "तारत्वादेः शब्दगतजातित्वासिन्देः, कत्वादिना साहार्यात् । 'कत्वादिव्याप्यं तारत्वादिकं मिलमेव' इत्यस्य च दुर्वचत्वात्, 'तारत्वादिव्याप्यं कत्वादिकमेत भिसमस्तु' इत्यपि वकुं शक्यत्वात्, कार्यमागवतिजाते: कार्यतावच्छेदकत्वनियमेन जानातारत्वाद्यर्वाच्छेडो नाजाहेतुकल्पनागौरवाच' (स्या.क.स्त.90- का.३६ प.१६४) इति । न चेयत्तानवधारणमल्पत्त-महत्वयोः शब्दगतत्वे बाधकमिति शनीयम, इयत्तानवधारणेऽपि परिमाणावधारणश्च वायाविव न विरुदम् । वायौ हीयतानवधारणेऽपि तदल्पत्व-महत्वावधारणस्य प्रसिदत्वात् । न च तथापि तीव्रत्वसम्बन्धात्महत्तप्रत्ययोऽल्पत्तप्रत्ययस्तु मन्दत्वाभिसम्बनधादित्युपगमे किं छेडा ? इति वाच्यम्, मन्दतीव्रताभिसम्बन्धात् यथाक्रमं अल्पमहत्त्वप्रत्ययसम्भवे च = :अल्पत्वपरिमाणप्रत्ययस्य महत्परिमाणातबोधस्य च स्वीकारे तु मन्द-तीववाहिनो: गड़ा-गिरिसरिनीरयोः यथासहख्यं अल्प-महत्त्वप्रसात् = मन्तवाहिनि गड़ानीरे अल्पमेतत्' इति प्रत्ययोत्पति: स्यात्, तीव्रवाहिनि गिरिसरितीरे च 'महत्' इति प्रतीतिप्रसङ्ग इत्यर्थः । न चारा क्रियानिष्ठयोरेत मादत्व-तीव्रत्वयोः प्रत्ययः, शब्दे तु स्वगतयोरेवेति विशेष इति वाच्यम्, शब्देऽपि 'मन्दमायाति, तीव्रमायाति शब्द' इति क्रियानिष्लयोरपि तयोः प्रतीयमानत्वात्, क्रियाधर्मस्य किगावत्युपचारश्च जीरेऽपि दृश्यते एत, 'इदं नीरं महं, इदं तीवम्' इति व्यकं स्यादवादकल्पलतायाम् (स्त. १०/का.३६)।
'कारणगताल्पत्व-महत्त्वयोः शब्दे उपचार इति न ता परिमाणं प्रामाणिकं' इत्यपि वैलक्ष्यभाषितम्, घटादावपि तथाप्रसङ्गात् = कारणीभूतकपालादिसमवेताल्प-महत्परिमाणारोपकल्पनापतेः । न च त बाधिततत्पत्ययोऽन तु बाधिततत्प्रतीतिरित्या किशिद विनिगमकमस्तीत्यनारोपिताल्पत्त-महत्वोपगम एवोभयगोचितः, अरुखलत्पतीतेरिति । किञ्च कारणगताल्पत्वाभानेऽपि शब्देऽल्पत्वादिपतीते: शब्दजनकमहादेरम्पत्वेऽपि शब्दे महत्तपतीतेश्च शब्दरूप परिमाणतत्तसिध्या द्रव्यत्वसिन्दिरिति प्रकरणकाराशयः ।।
મંદ–દ્વારા શબ્દમાં અલ્પ–પ્રતીતિ થઇ શકતી નથી, કારણ કે “શબ્દ દ્રવ્ય છે કે ગુગ ?' આ વિષય વિવાદાસ્પદ હોવાથી શબ્દમાં ગુગ જાતિ જ હજુ સુધી અસિદ્ધ છે. તેથી તીવ્રતા, મંદ– ગાગગત જાતિ છે' આ પાગ હજુ સુધી પ્રમાણથી સિદ્ધ થયેલ નથી. અહીં એવી શંકા થાય કે --> શબ્દમાં ઇયત્તાનું અવધારા થતું નથી કે “અમુક શબ્દ આટલો નાનો છે, આ શબ્દ આટલો મોટો છે' જે વસ્તુમાં પરિમાણ હોય છે તેના પરિમાાણનું અવધારણ થાય છે. આમ ઇયત્તાનો નિશ્ચય ન થવો એ જ શબ્દમાં અલ્પત્વ, મહત્વના અનુભવમાં બાધક છે. <– તો આ શંકાનું સમાધાન એ છે કે વાયુમાં ઇયત્તાનું અવધારાગ ન થવા છતાં જેમ વાયુમાં તૈયાયિક અભ્યત્વ, મહત્ત્વ પરિમાણ માન્ય કરે છે તેમ શબ્દમાં ઇયત્તાનું અવધારણ ન થવું ઘટી શકે છે. પાગ તેટલા માત્રથી શબ્દમાં અલ્પત્વ, મહત્ત્વ પરિમાણની પ્રતીતિને અપ્રામાણિક કહી ના શકાય. વળી, બીજી વાત એ છે કે મન્દતાના અભિમતસંબંધથી શબ્દમાં અલ્પપરિમાણની પ્રતીતિ માનવામાં આવે તથા તીવ્રતાના સંબંધથી શબ્દમાં મહત્ત્વપરિમાણની પ્રતીતિની સંગતિ કરવામાં આવે તો મંદવાહી અગાધ ગંગાજલમાં અલ્પત્વની અને તીવ્રવાહી છીછરા પહાડી ઝરાણાઓમાં મહત્ત્વની પ્રતીતિની આપત્તિ આવશે.
-> “શબ્દજનકમાં અલ્પતા હોવાના લીધે શબ્દમાં અલ્પતાનું ભાન થાય છે અને શબ્દકારણમાં મહત્ પરિમાણ હોવાના લીધે શબ્દમાં મહત્વનું ભાન થાય છે. બાકી શબ્દમાં વાસ્તવિક રીતે કોઇ પરિમાણ છે જ નહીં.' <– આ ભાષાણ પામ વિલખાપાણાનું સૂચક છે, કારણ કે આવું માનવામાં આવે તો એમ પણ કહી શકાય કે ઘટાદિના કારણનું અલ્પ પરિમાણ હોવાથી ઘટાદિમાં અલ્પ પરિમાણનું ભાન થાય છે અને કપાલાદિનું પરિમાણ મહત હોવાના લીધે ઘટાદિમાં મહત્ત્વનું ભાન થાય છે, બાકી ઘટાદિમાં વાસ્તવિક રીતે કોઈ પણ પરિમાણ છે જ નહીં.' આ તો પ્રતિવાદી તૈયાયિકને પણ મંજૂર નથી. માટે ઘટાદિની જેમ શબ્દમાં પણ વાસ્તવિક પોતાનું જ પરિમાણ રહેલું છે - આમ માનવું વધુ ઉચિત છે.