________________
૧૧૪ -
ડશક પ્રકરણ
[ વ્યાખ્યાન
સર્વ જીવેના જેટલાં કર્મો છે તે બધા ભેગા થઈને એક જ આત્મામાં આવે છે તે અંતર્મુહૂર્તમાં બાળી નાંખે. તેથી કેવલી હાથ ઘસે છે. કેમ? કેઈનાં કર્મો કઈમાં આવતાં નથી, તેથી જગતના જીનાં કર્મોને બાળી શક્તા નથી. માટે જીવને તાર શક્તા નથી.
દેવ, ગુરૂ, ધર્મ માનવાથી સમકિત કેમ આવ્યું તે વિચાર્યું. આએ દેવ, ગુરૂ, ધર્મ ને આએ દેવ, ગુરૂ, ધમ. બીજાઓ પોતાના કુદેવ, કુગુરૂ ને કુધર્મ હેય પણ દેવ, ગુરૂ, ધર્મ ધારીને માને છે. તમે દેવ, ગુરૂ, ધર્મ ધારીને કહે છે. તે તમારામાં સમકિત પેઠું અને બીજાઓમાં નીકળી ગયું તે તેનું કારણ શું? તે તું સમજે? ઉંડાણમાં વિચાર કરે. અમારા દેવ, ગુરૂ, ધર્મ કઈ ભાવનાથી ઊભા થયા છે તે અને બીજાના દેવ, ગુરૂ, ધર્મ ઊભા થયા છે તેની જડ તપાસ. દેવાનિી જડ
અમારા દેવ, ગુરૂ, ધર્મની જડ આ વિચારવાળી ? “ના થાઊં જિ ઉપનિ આ જગતમાં કૈદ રાજલોકમાં બધા જી-પછી તે મારા શત્રુ છે કે મિત્ર છે પણ તે પાપ ન કરે. એ પહેલે વિચાર. આખું જગત પાપ રહિત થાય. એ ભાવને અમારા દેવ, ગુરૂ, ધર્મના મૂળમાં. બીજામાં એ ભાવના લાવે. જ્યાં પાપ વગેરેની જવાબદારી અને જોખમદારી નથી માની ત્યાં જગતના જ પાપ ન કરે તે કયાંથી? માટે અમારા દેવાદિમાં જડ એ કે કઈ પણ જગતને જીવ પાપ ન કરે.
