________________
११७.
मूलशुद्धिप्रकरणम्-द्वितीयो भागः
राया वि विजयसेणो तं नाउं निययचारपुरिसेहिं । कुट्टावइ खयरं (?खरय) पिव पाणाण वि कुणइ गुरुदंडं ॥७९॥ रोद्दज्झाणोवगओ. मरिठं अहसत्तमाइ उववण्णो । तत्तो उव्वट्टित्ता भमिही भवसागरे भीमे ॥८०॥ तीए वि तब्भज्जाए जाइज्जंतीए डुंबगेहम्मि । अइपाणपिओ खद्धो डुंबसुओ डाइणित्तेण ॥८१॥ तं नाऊणं डुबो विविहपयारेहिं जाइउं रुट्ठो । . मारेति सा वि मरिउं उववण्णा छट्ठपुढवीए ॥८२॥ सा वि तओ उव्वट्टिय संसारमणंतयं परिब्भमिही । एसो पमायदोसो एत्तियचरिएण अक्खाओ ॥८३॥ एम्हि तु सेसयं पि हु पगयं जं एत्थ अप्पमायस्स । फलसंसाहणहेउं कहेमि अक्खाणयं सुणह ॥८४॥ राया वि विजयसेणो नियदेसं सुमरिऊण चित्तम्मि । अत्थाणत्थो पुच्छइ अण्णम्मि दिणे तयं लोगं ॥८५॥ 'को एत्थ नयरमज्झे धम्मपरो भणह ?' ते वि जंपंति । सकुडुबो जिणपालो सिट्ठी इह धम्मिओ देव ! ॥८६।। तस्स वि सुओ विसेसेण धम्मिओ सयल गुणगणावासो । नामेणं जिणदत्तो जामाऊ चंडपुत्तस्स ॥८७॥ तं सोऊणं राया हरिसभरिजंतसयलसंहणणो । जंपइ रे रे ! तुरियं वाहरह सपुत्तयं से४ि ॥८८॥ ता वेगेणं गंतुं पडिहारो भणइ सिट्ठिजिणपालं । 'वाहरइ तुमं देवो सपुत्तयं तो समागच्छ' ॥८९॥ सेट्ठी वि जाइ नियए पुत्ते घेत्तूण राइणो पासे । सो वि निवो जिणभत्तो दटुं आवंतयं सिढेि ॥१०॥ रोमंचपुलइयंगो राया साहम्मिओ त्ति कलिऊण । नियनिद्धबंधवस्स व पडिवत्तिं कुणइ सविसेसं ॥११॥
