________________
વિશેષાર્થ –દુઃખ માત્રનું કારણુ ઈચ્છા છે. જેમણે સુખની અપેક્ષા રાખી છે. તેઓએ આત્મવંચના જ કરી છે. તેઓ નથી સુખ મેળવી શક્યા, નથી વૃતિ મેળવી શક્યા કે નથી ઈચ્છાને સફળ કરી શક્યા! મૃગજળ માટે નાખેલા ઝાડવા જેમ નિષ્ફળ જાય છે તેમ સુખ માટેના તેમના અથાગ પ્રયાસો નિષ્ફળ જાય છે; ઉલટું દુઃખકારક બને છે. સાથે જ તેઓની મિથ્યા માન્યતાથી તેઓ છેતરાયા છે.
પરંતુ નિરપેક્ષ આત્માએ પાર્થિવ સુખની કદી પરવા કરતા નથી. તેઓ સમજે છે કે તે સુખ પરાધીન છે, કર્માધીન છે. મળે તે પણ ક્ષણિક અને દુઃખ પ્રાપક છે. એવું સુખ તેમને નથી આકર્ષતું. સુખ માટે, પિતાના ઉપર જ આધાર રાખવે તેમને ગમે છે. તેઓ જાણે છે કે શાશ્વતકાળ સુધી ટકી શકે તેવું અનંત સુખ તેમનામાં પડયું છે. એને ઉપભેગું કરવાની કળાથી તેઓ પરિચિત છે. પર વસ્તુથી તદ્દન નિરપેક્ષ રહીને આત્મિક સુખની લહ. રીમાં તેઓ સમય પસાર કરે છે. કઈ નિરપેક્ષ આત્માઓ પરમ પદને પામી ગયા છે. જ્યાં દુઃખ નથી, જ્યાં કલહ નથી, જ્યાં પરાધીનતા નથી, જ્યાં આસુરી વાસના નથી, જ્યાં ચિત્તની ચંચળતા નથી, જ્યાં માનસિક વિકૃતિ નથી, જ્યાં દેહના રોગ નથી, જ્યાં જન્મ અને મૃત્યુની પણ વેદના નથી, જ્યાં અનંત સુખ છે, જ્યાં અનંત શકિત છે, જ્યાં અનંત જત છે, જ્યાં અનંત જ્ઞાન છે, જ્યાં અનંત
