________________
૨૧૭
ભવ ભવ મેલી મૂકીયા, ધન કુટુંબ સંગ; વાર અનંતા અનુભવ્યા, સવિ સંજોગ વિજેગ. ૨૬૬ અજ્ઞાની એ આતમા, જીસ છસ ગતિમેં જાય; મમતાવશ ત્યાં તેહવે, હુઈ રહી બહુ દુખ પાય. ૨૬૭ મહાતમ એ સવી મેહકે, કિશુવિધ કહયે ન જાય; અનંતકાલ એણીપરે ભમે, જન્મ મરણ દુઃખદાય. ૨૬૮ એમ પુદ્ગલ પરજાય જેહ, સર્વવિનાશીજાણુક ચેતન અવિનાશી સદા, એ ના લખે અજાણ. ૨૬૯ મિથ્યા મોહને વશ થઈ જૂઠેકુ ભી સાચ કહે તિહાં અચરજ કીશ, ભવ મંડપ કે નાચ. ૨૭૦ જીનકે મોહ ગલી ગયે, ભેદ જ્ઞાન લહીસાર; પુદ્ગલકી પરિણતિ વિશે, નવિ રાચે નિરધાર. ૨૭૧ ભિન્ન લખે આતમ થકી, પુદ્ગલ કી પરજાય; કિમહી ચળા નવિ ચળે, કિસીપરે તે ન ઠગાય. ર૭૨ ભયા યથારથ જ્ઞાન જબ, જાણે નિજ પરભાવ; થિરતા ભઈ નિજ રૂપમેં, નવી ચે તસ પરભાવ. ૨૭૩ માતતાત તુમકું કહી, એ સબ સાચી બાત; તે ચિતમેં ધરો સદા, સફલ કરે અવદાત. ૨૭૪ મુજકું તુમ સાથે હતે, એતા દિન સંબંધ અબ તે સવી પૂરણ હુઓ, ભાવી ભાવ પ્રબંધ. ર૭૫ વિકલ્પ કઈ તમે મત કરે, ધર્મ કરે થઈ ધીર; મેં પણ આતમ સાધના, કરું નિજ મન કરી થીર. ૨૭૬ આતમ કારજ સાધ, તુમકું ઉચિત હે સાર; મેહ ન કરો કીસી કારણે, જિણથી દુઃખ અપાર. ૨૭૭
