________________
યુગાદિદશના.
૨૭ સુંદરી માથું હલાવી તે વાળ સાથે બાંધેલી ઘુઘરીને અવાજ કરતી હતી.
એકદા તે અનગદેવને પૂછવા લાગી કે-“હે કાંત ! આ પૃથ્વી તે આટલીજ છે, તે તમો ક્યાં જાઓ છો અને કયાંથી આવે છે” આ પ્રમાણે સાં મળતાં જરા હસીને શેઠ કહેવા લાગ્યો:-“હે વલભે! તું કપની દેડકી જેવી લાગે છે, તેથી ખાણ, આકર પુરાદિ પદાર્થોથી વિશોળ એવી પૃથ્વીને તું જાણતી નથી. ” પછી તેણે કૂપ, પુર, આરામ (બગીચે) પુરૂષ, સ્ત્રી, હાથી અને અમથી વ્યાપ્ત એવી પૃથ્વીને મહીપટપર આળેખીને તેને બતાવી. લેચનને અમૃતના પારણા તુય તે ચિત્ર જોઈ જોઇને અષ્ટ કલ્યાણવાળી તે બિચારી અત્યંત પ્રમોદ પામવા લાગી. અને કહેવા લાગી કે હે પ્રિય ! તુ ખરેખર અન્યનું હિત કરવામાં નિરત (આસક્ત ) છે કે જેથી આ અદષ્ટ વસ્તુઓ આલેખીને તેં મને બતાવી છે, પરંતુ હવે કે વખતે આ વસ્તુઓ અને સાક્ષાત દેખાડ, કે જેથી તે સ્વામિન ! હું મારી ચક્ષુની સફળતા માનું.”
પછી એકદા જ્યારે રાજા રવાડીએ નીકળ હતો, ત્યારે સમયજ્ઞ એવા શ્રેણીએ તેને બેલાવીને પિતાના ઘરના ગવાક્ષમાં બેસારી. એવામાં માથે ધારણ કરાતા મેઘાડંબર છત્રથી સુશોભિત, બંને બાજુએ વારાંગનાઓથી વીંજાતા વિશાળ ચામરેથી વિભૂષિત, ભદ્રજાતિના હાથી પર બેઠેલ, સર્વ પ્રકારના આભણેથી દેદીપ્યમાન, મંત્રી અને સામંતોથી સેવિત, ચતુરગિણી સેનાથી પરિવૃત, રાજમાર્ગે જતાં બંદીલેકે જેને જયધ્વનિ બેલી રહ્યા છે એવા, જેની આગળ વિવિધ વાજથી સંયુક્ત બત્રીશ બદ્ધ નાટક થતા જાય છે તેવા અને કેતુથી જાણે સ્વર્ગલેકમાંથી ભૂપીઠપર આવેલ દેવેંદ્ર હેય એવા રાજાને ગવાક્ષમાં રહીને આશ્ચર્ય સહિત તેણે જોયે. અને આ પ્રમાણે તે વિચાર કરવા લાગી કે આ પતે સર્વત્ર ઉપવનાદિમાં સ્વેચ્છાથી સંચરી નિરંતર નાના પ્રકારની ક્રીડાઓ કરે છે
