________________
૧૯૪
ચા તનુ ધાર—જેની તૃષ્ણાના પારજ નથી અથાત્ જેની તૃષ્ણા અનંત અપાર છે તેના દુઃખના પણુ પાર નથી, એટલે તેનું દુઃખ પણ અનંત અપાર હેાય છે. જ્ઞાની પુરૂષોએ લાભને અગ્નિની અને તૃષ્ણાને તેની જ્વાળાની ઉપમા આપી છે એટલે જેમ જેમ ઇંધનાકિ યેાગે અગ્નિ પ્રબળ થતા જાય છે તેમ તેમ તેની જ્વાળા પ્રખર પરિતાપકારી થતી જાય છે. એવીજ રીતે લેાભી માણસને જેમ જેમ લાભ મળતા જાય છે તેમ તેમ લેભાંધતા વધીને તેની તૃષ્ણાને અમર્યાદિત બનાવે છે અને તે લેાભાવિષ્ટને કેવળ દુઃખી દુઃખી કરી મૂકે છે. આવા અનંત અપાર દુઃખ દાવાનળના સતત પરિતાપથી બચવાને જેની પ્રમળ ઇચ્છા હોય તેણે લેાભાંધતા મૂકી તૃષ્ણાને સકુચિત ( માદ્ભુિત ) કરી સતાષવૃત્તિ સેવવા અભ્યાસ કરવા એજ ઉચિત છે.
૮૫. થયા પુરૂષ જે વિષયાતીત, તે જગમાંહે પરમ અભીત—જેમણે સંતાષવૃત્તિ ધારીને અભ્યાસયેાગે અનુક્રમે વિષયવાસનાનેજ નિર્મૂળ કરી છે તેમને જગતમાં કઈ પણ ભય રહેતા નથી. જેમણે રાગદ્વેષાદિક વિકાર માત્રના વિનાશ કર્યા છે તેમને વિષયવાસના હાતીજ નથી એટલે તે જીવનમુક્ત છે, તેથી તેમને પુનર્જન્મ લેવા પડતાજ નથી. છેવટે આ નશ્વર દેહને અહીંજ તજી દેહાતીત થઈ અક્ષય, અનત અને અવિચળ એવા મેાક્ષસુખને પામે છે. એટલે જન્મ, જરા અને મરણ સ'અધી સર્વ ભયથી સર્વથા મુક્ત થાય છે. જ્યાંસુધી જીવમાં રાગદ્વેષાદ્વિક વિકારોને વશ થઈને વિષયવાસના જાગે છે ત્યાંસુધી તેને જન્મ, જરા, મરણ સંબધી ભય માથે ઝઝુમી રહે છે; ત્યારે વિષયાતીતને કોઈ પણ જાતના ભય રહેતાજ નથી, એમ સમજી
