________________
૧૦.
ગ્રંથને ઘડીભર ભૂલાવે. અસલમાં પણ્ડિત બાહ્મણ. જૈનધર્મ પર પૂરે દ્વેષ. પણ વડીલ સાધુભ્રાતાએ સુતત્વનું ભાન કરાવ્યું. સાન સાચા સ્વરૂપમાં ઝબકી ઉઠી. વિદત્તાના વમળમાંથી નીકળી આત્મ સ્વરૂપના શુદ્ધ ભાનની શરણાઈના સૂરે આત્મા રંગાઈ ગયે.
અને પછી...પ્રાપ્તબુદ્ધિ અને સુંદર ક્ષયોપશમ સોળે કળાએ આત્મનાદથી ગાજી ઉઠયા. રાજા ભેજ જેવા પણ વારંવાર ધનપાળ કવિની પ્રજ્ઞા, હાજરજવાબી અને સમય પ્રાગ્ય ટિક સ્વચ્છ આચરણથી છકક બની ગયા.
પણ...પણ અભિમાનને પારો એક પ્રસંગમાં રાજા ભોજને અવળમતિમાં નાખી દે છે. ઉચ્ચકેટિની કૃતિને “અગ્નયે સ્વાહા' કરી દે છે. મહાકવિ અને પરમાત્માના પરમ ભક્તને મહાન ધાર્મિક સાહિત્યગ્રંથના વિનાશથી આઘાત તે જમ્બર લાગે જ ને ! પણ સ્વપુત્રીના તીવ્ર ક્ષયોપશમે કરી સારએ ગ્રંથ પુનઃ સર્જન થાય છે. અને તેથી જ તે ગ્રંથનું નામ “તિલકમંજરી નિર્માણ થાય છે.
શ્રદ્ધાબળ–વિવેક અને સ્વાભાવિક માનસિક ઉદારતા. પ્રભુશાસનના બળે વૃદ્ધિગત થએ જ ગયા અને અધ્યાત્મભાવ એ અને કેટિને પરમાત્મભાવ સાથે તાદમ્યભાવને પામતો ગયે કે એમની એક કૃતિ ઋષભ પંચાશિકા પ્રત્યેને પૂ. હેમચંદ્રાચાર્યશ્રીને અહેભાવ સાકાર રૂપમાં
