________________
(૧૪૦)
ધર્મરત્ન પ્રકરણ. કરે છે તે પણ તેને કર્મને બંધ અલ્પ જ હોય છે. કારણ કે તે નિર્દયપણે કરતા નથી.” તથા આરંભ રહિત એટલે સાધુજનેની
સ્તુતિ-પ્રશંસા કરે છે. તે આ પ્રમાણે-“મહામુનિઓને ધન્ય છે. કારણ કે તેઓ મનવડે પણ પરપીડા ઉપજાવતા નથી, આરંભના પાપથી રહિત છે, અને વિકેટિ" શુદ્ધ આહારને ગ્રહણ કરે છે.” તથા સર્વ પ્રાણુઓ ઉપર દયાળુ હોય છે. કહ્યું છે કે –“જે કે મનુષ્ય એક પિતાના જીવિતને માટે થઈને ઘણું કરડે જીને દુ:ખમાં સ્થાપન કરે છે તેઓનું જીવિત શું શાશ્વતું છે?” ઈત્યાદિક ભાવશ્રાવક વિચારે છે. ૬૫.
गिहवासं पासं पि व, मनंतो वसइ दुक्कियो तम्मि । चारित्तमोहणिज्जं, निजिणि उज्जमं कुणइ ।। ६६ ॥
મૂલાઈ—-“ભાવશ્રાવક ગૃહવાસને પાશ જે માની તેમાં દુ:ખે જ વસે છે, અને ચારિત્ર મોહનીય કર્મને જીતવા માટે ઉદ્યમ કરે છે.
ટીકાથી–ગ્રહવાસને એટલે ગૃહસ્થાશ્રમને પાશની જેમ માનતા ભાવશ્રાવક તે ગૃહવાસને વિષે દુ:ખવાળો જ વસે છે-રહે છે. જેમ પાશમાં પડેલે પક્ષી ઉડી શક્તા નથી, તથા તેમાં રહેવું તે કષ્ટકારક માને છે, તેમ અમે પણ સંસારથી ભય પામેલા છીયે તેપણુ પ્રત્ર
જ્યા લેવા શક્તિમાન નથી. તેમજ–“કાદવવાળા જળમાં ખેંચી ગયેલો હાથી જેમ સ્થળને જુએ છે તે પણ તે કાંઠે જઈ શકતો નથી તેજ પ્રમાણે અમે કામગમાં લુબ્ધ થયેલા છીયે તેથી સાધુના માગને જોતા છતાં પ્રત્રજ્યા લઈ શકતા નથી.” ઇત્યાદિ વિચાર કરતે ભાવશ્રાવક ગૃહને વિષે દુ:ખી જ રહે છે. અને તેથી કરીને જ ચારિત્ર મેહનીય કર્મને જીતવા માટે-તેને પરાભવ કરવા માટે ઉદ્યમ કર્યા કરે છે. એટલે કે ચારિત્રવાળા (સાધુઓ) ને દાને
૧ કરવું, કરાવવું અને અનુમોદવું.
