________________
૧૧૭
ઉપદેશમાળા * गुरुपरिभोगं भुंजइ, सिज्जा-संथार-उवगरणजाये ।
किं ति तुमं ति भासई, अविणीओ गब्विओ लुद्धो ।।३७७।। * गुरुपच्चक्खाणगिलाण-सेहबालाउलस्स गच्छस्स ।
न करेइ नेव पुच्छइ, निद्धम्मो लिंगमुवजीवी ।।३७८।। * पहगमण-वसहि-आहार-सुयण-थंडिल्लविहिपरिट्ठवणं । नायरइ नेव जाणइ, अज्जावट्टावणं चेव ।।३७९।।
(૩૭૭) ગુરુ વાપરતાં હોય તે “શય્યા” = શયનભૂમિ વાપરે, “સંથાર” = પાટ આદિ વાપરે, તથા (વર્ષાકલ્પ = ખાસ કામળ આદિ) ઉપકરણ સમૂહને પોતે વાપરે. (ગુરુસંબંધી બધું ભોગ્ય નહિ, પણ વંદનીય છે.) (ગુરુ બોલાવે ત્યારે) શું છે? એમ કહે (મત્વએણ વંદામિ કહેવું જોઈએ, વળી ગુરુ સાથે વાત કરતાં, “તમે તમે કહે! (“આપ” એવું માનભર્યું વચન કહેવાય, તો વિનીત ગણાય પરંતુ આ) અવિનીત ગર્વિષ્ઠ અને લુદ્ધો =વિષયાદિમાં ગૃદ્ધ છે.
(૩૭૮) (કર્તવ્ય ચૂકે;) ગુરુ, અનશની, બિમાર, “સેહ'=શૈક્ષક (નૂતન દીક્ષિત)ને બાળ મુનિથી ભરેલા ગચ્છમાં (દરેક)નું (કરવા યોગ્ય સેવાકાર્ય)એ ન કરતો હોય, (અરે !) પૂછતો ય ન હોય (કે “મહાનુભાવ ! મારે યોગ્ય સેવા ?') નિદ્ધમ્મો =આચારો ન પાળે, માત્ર વેષ પર ચરી ખાનારો હોય.
(૩૭૯) માર્ગે ગમન, મુકામ, આહાર, શયન, સ્પંડિલ ભૂમિ અંગેની વિધિ(અધિક અશુદ્ધ આહારાદિ) પરિઝાપનની વિધિ જાણવા છતાં નિર્ધર્મી હોઈ) ન આચરે, અથવા જાણતો જ ન હોય, તેમજ સાધ્વીઓને (સંયમની રક્ષાર્થે વિધિપૂર્વક) પ્રવર્તાવવાનું (કરે નહિ, યા જાણે પણ નહિ.)
