Panchvastu

SR No.: 022091
Original Sutra Author: Haribhadrasuri
Publisher: Rushabhdevji Keshrimalji Shwetambar Samstha
Publication Year: 1937
Total Pages: 124
Language: Sanskrit, Gujarati
Classification: Book_Devnagari & Book_Gujarati
File Size: 17 MB

Page 117

૧૧૧
ભાષાંતર
ઘડા જેવું, જેમ તેમ માત્ર ફળ દે છે, પણ સુળની પરપાને તે અશુદ્ધ અનુષ્ઠાન સાધતું નથી. ધર્મની અંદર અનુપયેાગથી થએલા સૂક્ષ્મ સૂક્ષ્મ પણ અતિચારાને એટલે રાતદિવસની ક્રિયાદ્વારેએ મેઘે પણ છેડે અને પ્રતિપક્ષભાવનાથી તે બધા અતિચારીની નિંદા કરે. એમ સતત પ્રવર્ત્તતાં કદાચિત ભાવનાથી વીય પરિણામ ઉલ્લુસે તેા શ્રેણી અને કેવલજ્ઞાનને પણ પામે, અને તે કેવલ પામવાથી ક્રૂરી મરે નહિ, કદાચિત ક્રમ સચાગે શ્રેણી ન પામે, તે પણ સવેગભાવનાવાળા જીવ સતિ અને સમ્યકત્વ તેા નકકીજ પામે છે, કેમકે તીવ્ર શુભભાવનાએ ભાવિત એવા જીવ, જન્માંતરે પશુ તેવીજ થ્રુભભાવનાવાળાજ ડાય છે. વાસિત એવા તલનું તેલ પશુ સુગંધી હાય છે, તેમ શુભભાવનાના મળે કરીને ખીજા ભવમાં પણ તે જીવના જે શુભભાવ, તેજ એાધિલાભ રૂપ થાય છે। આવી રીતે ભાવનાની સલેખના જાણવી. હવે અનશન કરવાના વિધિ કહે છે.
संलिहि १६१३, जब १६१४, अथ १६१५, सम १६१६, सव्वत्था १६१७, पढमि १६१८, णिव्वा १६१९, सीहाई १६२०, संघयणा १६२१, इंगिणि १६२२-२३, पञ्चक्रखइ ૧૧૨૪, વત્ત૬ ૧૬૨૯, મત્ત ૧૬૨૬, વાર્ ૧૬૨૭, ફ્ળ ૧૬૨૮, નો ૨૬, कंदप्पे १६३०, कह १६३१, भमुह १६३२, भासह १६३३, वेस १६३४, सुर १६३५, नाणस्स १६३६, काया १६३७, सब्वे १६३८, जच्चाइ १६३९, अविसह १६४०, गूहह १६४१, कोउअ १६४२, विम्हवण १६४३, भूईअ १६४४, पण्हो १६४५, पसिणा १३४६, तिविहं १६४७, एयाणि १६४८, अणु १६४९, णिचं १६५०, आहार १६५९, तिविहं १६५२, चंकमणा १६५३, जो १६५४, उम्मग्ग १६२५, नाणाइ १६५६, णाणाइ १६५७, जो पुण १६५८, तह १६५९, जो पुण १६६०, एयाओ १६६१, एयाओ १६६२,
એવી રીતે આત્માની સ'લેખના કરીને ગૃહસ્થા પાસેથી જે પાટપાટલા લીધા હાય તે તેમને પાછા આપીને, સમ્યક્ એવી ભાવશુદ્ધિએ ગુરૂમહારાજ આક્રિકને ખમાવીને, બાકીના બધા સબધીઓને ગુણુથી વખાણીને તે અનશનને સમયે વિશેષથી જીવે ધર્મમાં ઉદ્દામ કરવે, કારણકે જગતમાં સર્વ સોગા વિચાગવાળાજ છે, એમ સપૂર્ણ રીતે આત્માને સમાવવા, વળી વિધિપૂર્વક શ્રી અરિહ ંતદેવને, અને ગુરૂમહારાજ વિગેરેને વાંદીને તેમની પાસે અશનાદિ સવ આહારના ત્યાગ કરીને પછી સમભાવમાં રહેલા મહાત્મા શુઢ્ઢા વિગેરેમાં જઈને સમ્યક્ પ્રકારે શાસ્રાક્ત રીતિએ પાપાપગમન નામના અનશનને કરે, સત્ર મમતારહિત, ડાયતાદિક જેવા સ્થાનથી રહીને વૃક્ષસમાન નિશ્ચેષ્ટપણે યાવજ્જીવથી મહાત્મા રહે, પહેલા સલચણવાળા મહાનુભાવેાજ આ પાદાપગમન નામના અનશનને કરે છે, અને માક્ષપદનું પરમ કારણ એવે શુભભાવ પણ આ અનશનજ છે. એવી રીતે અહીં ક્રમને અનુસરીને નિોંધાતિક અનશન કહ્યું. ખીજું (સભ્યાક્રાતિક) નામનું મરણુ સભવે છે, જે માટે વીતરાગાએ કહ્યું છે કે સિંહાદ્ધિના ભયમાં સપડાએલા સાધુ આખું કઇક પહેાંચતું છે એમ જાણીને તે સાધુ ગીતા હોય તે સ્થિર ચિત્તવાળા પાદાપગમન નામનું અનશન કરે, પણ સયણુની ખામીથી જે એવું અનશન કરવાને સમ` ન હેાય તે પણ ચેડા કાલ સલેખના કરીને શકિત પ્રમાણે વિધિથી