________________
૨૬
વૈરાગ્યકલ્પલતા/શ્લોક-૨૭-૨૮ ત્યારપછી શાણ ઉપર ઘસવામાં આવે છે તેથી તે શસ્ત્ર દીપ્તિને પામે છે, તેમ સંતપુરુષો કોઈ શાસ્ત્રરચના કરવા તૈયાર થયા હોય ત્યારે ખલપુરુષ આમાંથી કોઈ દોષ કાઢશે તેની ચિંતાવાળા હોય છે અને તે ચિતારૂપી અગ્નિથી તપાવેલું વચનરૂપી શસ્ત્ર બને છે, જેથી શાસ્ત્રવચનની રચનામાં અલના થવાની સંભાવના ઓછી રહે છે.
વળી, ખલપુરુષોનાં મુખથી જે સંતપુરુષોનાં વચનમાં દોષો ઉભાવન કરાય છે તેનાથી તે સંતપુરુષોનાં વચનો ઘસાઈને અતિમાર્ગાનુસારી બને છે, તેથી સંતોની શાસ્ત્રરચનામાં ખલપુરુષોથી કરાયેલા દોષોના ઉભાવનથી તે શાસ્ત્રવચન વધારે દીપ્તિને પામે છે, તેથી ખલપુરુષ જે શાસ્ત્રવચનમાં દોષો કાઢે છે તે પણ એક ગુણરૂપ બને છે. • શ્લોક :
पीयूषसृष्टिर्न सतां स्वभावात्, संसारसिन्धावधिकाऽस्ति धातुः । दोषैकदृष्टिव्यसनात् खलानां,
વાનસ્થ પર ૨ સૃષ્ટિ: In૨૮ | શ્લોકાર્થ :- .
સંસારરૂપી સમુદ્રમાં પાતાની વિધાતાની, સંતોના સ્વભાવથી અધિક પીયૂષસૃષ્ટિ નથી=અમૃતની સૃષ્ટિ નથી, અને ખલોના દોષમાત્ર એક દષ્ટિના વ્યસનથી પરા=અધિક, કાલકૂટની સૃષ્ટિ નથી. ૨૮ll ભાવાર્થ -
વિધાતાએ સંસારી જીવોની સૃષ્ટિ કરી છે તેમ લોકમાં કહેવાય છે તેને સામે રાખીને ગ્રંથકારશ્રી કહે છે કે સંસારરૂપી સમુદ્રમાં સંતોના સ્વભાવથી અધિક કોઈ અમૃતની સૃષ્ટિ નથી; કેમ કે સંત પુરુષોનો સ્વભાવ છે કે જગતમાં સર્વ જીવોના હિતને અનુકૂળ પ્રવૃત્તિ કરે અને તેવા ઉત્તમ પુરુષોનું નિર્માણ તેમનાં ઉત્તમ કોટીનાં કર્મોરૂપ વિધાતાએ કરેલ છે. વળી, જગતમાં કાલકૂટ વિષ
