________________
१६२
योगशास्त्र. ते वसुराजानी पेठे नरकमां जाय . कालिकाचार्यनी कथा कहे .
था पृथ्वीमा एक रमणीपुरी नामें शेर बे, त्यां यथार्थ नामवालो जितशत्रु नामें राजा हतो. त्यां सुना नामें एक ब्राह्मणीहती, तथा तेणीने दत्त नामें पुत्र हतो. ते जुगारी तथा दारुडी हतो; अने पोतानी आजीविकामाटे ते राजाने सेववा लाग्यो. पडी राजायें तेने पोतानो प्रधान कयों. तेणें बीजा सामंतो श्रादिकने फोडीने राजाने कहाडी मेव्यो; अने पोते राज्यपर बेगे, तथा धर्मबुद्धिथी हिंसावाला यज्ञो करवा लाग्यो. एक दहाडो, तेनो कालिकाचार्य नामें मामो साधु थयावाद विहार करतो त्यां श्राव्यो.ते मिथ्यात्वी दत्तने जवानी श्छा नहीं बतां माताना उपरोधथी ते तेमनी पासे गयो, तथा उन्नट थश्ने पुलवा लाग्यो के, हे श्राचार्य, जो तमो जाणता हो, तो यज्ञनुं फल कहो? त्यारे प्राचार्य कर्दा के, तुं धर्मनी पुग करे , माटे सांजल ? जे पोताने अप्रिय लागे ते परने पण करवू नही. त्यारे दत्ते कडं के, हुं तो यज्ञर्नु फल पुढे चं, त्यारे आचार्यै कडं के, हिंसाबादिक कल्याणकारी थतां नथी, पण उलटां पापोमाटे थाय . वली ते उर्बुझियें श्रादेप सहित पुबवाथी श्राचार्य कर्यु के, यज्ञोर्नु फल तो नरक . त्यारे दत्ते कडं के, तेनी प्रतीति शुं? त्यारे
आचार्ये कडं के, तुं आजथी सातमे दहाडो “श्वकुंनीमां" पकावाश्श. त्यारे क्रोधायमान अश्ने दत्ते कडं के, तेनी पण खातरी शुं ? त्यारे श्राचायें कह्यु के. ते कुंलिपाकमां पड्या पेहेला तारा मुखमां विष्ठा पडशे. त्यारे दत्ते कडं के, तमारं मृत्यु कोनाथी अने क्यारे थशे ? त्यारे श्राचार्ये कडं के, श्रावती काले स्वयमेव मृत्यु पामी हुँ देवलोक जश्श. पड़ी दत्तें आचार्यने केद कराव्या. हवे दत्तथी खेद पामेला सामंतोयें पेहेलांना राजाने बोलाव्यो. तेथी दत्त पण जय पामीने पोताना घरमां बुपाइ रह्यो. हवे कर्मयोगें तेपण दिवस गणवामां जुली जवाथी सातमे दिवसे बहार निकल्यो, अने ते राजमार्गने चोकीदारो पासे रक्षण कराव्यो. एटलामां रस्तामां एक माली विष्ठा करीने तेपर फुल ढांक्यां. श्राजे हुँ ते बुच्चा मुनिने मारीश, एम विचारि घोडेखारोथी विटायो थको ते चालवा लाग्यो. एटलामा एक घोडानी खरीथी ते विष्ठा उडीने दत्तना मुखमां पडी, कारण के मुनिनी वाणी अन्यथा थाय नहीं. हवे